Κάλεσμα από την κομμουνιστική αριστερά: κάτω οι σφαγές, καμία υποστήριξη σε κανένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο! Όχι στις ειρηνιστικές αυταπάτες! Για τον προλεταριακό διεθνισμό!

Υποβλήθηκε από icc στις .

Το σημερινό ιμπεριαλιστικό λουτρό αίματος στη Μέση Ανατολή, είναι μόνο το τελευταίο σε έναν αιώνα σχεδόν μόνιμου πολέμου που χαρακτηρίζει τον παγκόσμιο καπιταλισμό από το 1914 και μετά.

Οι σφαγές πολλών εκατομμυρίων ανυπεράσπιστων αμάχων, οι γενοκτονίες, η μετατροπή πόλεων, ακόμη και ολόκληρων χωρών σε ερείπια, δεν έφεραν τίποτε άλλο παρά την υπόσχεση για περισσότερες και χειρότερες φρικαλεότητες που θα έρθουν.

 

Ούτε το Ισραήλ ούτε η Παλαιστίνη! Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα!

Υποβλήθηκε από icc στις .

Από το Σάββατο, ένας κατακλυσμός από φωτιά και ατσάλι πέφτει βροχή στους ανθρώπους που ζουν στο Ισραήλ και τη Γάζα. Από τη μια πλευρά, η Χαμάς. Από την άλλη, ο ισραηλινός στρατός. Στη μέση, πολίτες που βομβαρδίζονται, πυροβολούνται, εκτελούνται και κρατούνται όμηροι. Χιλιάδες έχουν ήδη πεθάνει.

Τουρκία: Η θεραπεία για την κρατική τρομοκρατία δεν είναι η δημοκρατία

Υποβλήθηκε από icc στις .

 

Το 2011 σημαδεύτηκε από ένα τεράστιο κύμα κοινωνικών εξεγέρσεων που εξαπλώθηκε από την Τυνησία και την Αίγυπτο σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής – συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ – και προς την Ευρώπη, ιδίως στην Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά και στις ΗΠΑ με το κίνημα Occupy. Το καθένα από αυτά τα κινήματα είχε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες, αλλά όλα διακατέχονταν από ισχυρές αυταπάτες για τη “δημοκρατία” ως απάντηση στα κοινωνικά δεινά. Όμως, το σημαντικότερο στοιχείο στα κινήματα αυτά ήταν κάτι που εξέφρασαν σε ένα δεύτερο επίπεδο: την απάντηση μιας νέας γενιάς προλετάριων στην όξυνση της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Και μαζί με όλες τις αυταπάτες τους καθώς και τη δυσκολία κατανόησης της καταγωγής και της φύσης τους, ανήκουν στην εργατική τάξη και τη διστακτική, επώδυνη προσπάθειά της να ξανασυνειδητοποιήσει τις πραγματικές της μεθόδους και σκοπούς.

 

 

Ουκρανία: Απέναντι στον ιμπεριαλισμό προτάσσουμε τον προλεταριακό διεθνισμό

Υποβλήθηκε από icc στις .

Καθώς τοποθετούμαστε εναντίον όλων αντιμαχομένων εθνικών πλευρών που διχάζουν τους εργάτες στην Ουκρανία και την Ρωσία, εναντίον της απειλής της πατριωτικής μέθης που τους παρασύρει σε μια τρομερή σφαγή, εμείς, οι διεθνιστές, δεν έχουμε κανέναν λόγο να παρεκκλίνουμε από τα παλιά συνθήματα του εργατικού κινήματος: Η εργατική τάξη δεν έχει πατρίδα! Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

 

Ουκρανία: Η επίθεση της Ρωσίας εναντίων των ανταγωνιστριών της μεγάλων δυνάμεων

Υποβλήθηκε από icc στις .

Από την 21η Νοεμβρίου η Ουκρανία έχει εισέλθει σε κατάσταση πολιτικής κρίσης η οποία ομοιάζει πολύ με την λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004. Όπως και το 2004 η φιλορωσική παράταξη βρίσκεται «στα μαχαίρια» με την αντιπολίτευση, τον δεδηλωμένο υπέρμαχο του «ανοίγματος στην Δύση». Η ίδια όξυνση των διπλωματικών εντάσεων υπάρχει μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.

 

2011:Από την αγανάκτηση στην ελπίδα

Υποβλήθηκε από icc στις .

Οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης είναι για μια μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού πολύ σκληρές: οι συνθήκες ζωής επιδεινώνονται , η ανεργία παίρνει όλο και μεγαλύτερη διάσταση και η διάρκειά της αυξάνεται˙ έτσι η ανασφάλεια αυτή, η οποία εμποδίζει το έλαχιστο όριο σταθερότητας, αυξάνεται όλο και πιο πολύ καθώς η υπερβολική φτώχια και πείνα εξαπλώνεται…

Η αγανάκτηση  έχει αποκτήσει μια διεθνή διάσταση

Οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης είναι για μια μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού πολύ σκληρές: οι συνθήκες ζωής επιδεινώνονται , η ανεργία παίρνει όλο και μεγαλύτερη διάσταση και η διάρκειά της αυξάνεται˙ έτσι η ανασφάλεια αυτή, η οποία εμποδίζει το έλαχιστο όριο σταθερότητας, αυξάνεται όλο και πιο πολύ καθώς η υπερβολική φτώχια και πείνα εξαπλώνεται…

Εκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν με μεγάλη στεναχώρια το πώς εξανεμίζεται η δυνατότητα μιας „σταθερής και κανονικής“ ζωής και το „μέλλον για τα παιδιά μας“.Αυτό προκάλεσε μια μεγάλη αγανάκτηση και μια ορμή, για να διασπαστεί η παθητικότητα, να καταβληθούν πλατείες και οι δρόμοι και να συζητηθούν οι ερωτήσεις σχετικά με τις αιτίες της κρίσης, η οποία εδώ και πάνω από πέντε χρόνια οξύνθηκε ακραία.

Η αγανάκτηση ενισχύθηκε για ακόμη μια φορά μέσω της αλαζονείας, πλεονεξίας και αδιαφορίας απέναντι στα βάσανα της πλειονότητας του πληθυσμού, που ευθύνεται κυρίως σε τραπεζίτες, πολιτικούς και άλλους εκπροσώπους του καπιταλιστικού στρώματος. Αλλά και μέσω της ανικανότητας, την οποία φανερώνουν οι κυβερνήσεις απέναντι στα βαρυσήμαντα προβλήματα της κοινωνίας: τα μέτρα των οποίων αυξάνουν μόνο την φτώχια και την ανεργία δίχως να προσφέρεται κάποια λύση.

Το κίνημα των αγανακτησμένων επεκτάθηκε παγκοσμίως. Αρχικά ξεκίνησε στην Ισπανία, όπου η σοσιαλιστική κυβέρνηση επέβαλλε τα πρώτα και αυστηρά μέτρα λιτότητας-έπειτα στην Ελλάδα, το σύμβολο της κρίσης χρέους˙ στις Η.Π.Α, το ναό του παγκόσμιου καπιταλισμού˙ στην Αίγυπτο και στο Ισραήλ, δύο αντιμέτωπα κράτη σε μια από τις πιο άσχημες και μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις  της Εγγύς Ανατολής.

Το γεγονός ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα επεκτείνεται όλο και πιο πολύ, παρά το καταστροφικό βάρος του εθνικισμού και παρουσία ανθρώπων, που κουνάνε τις σημαίες στις διαδηλώσεις στην Ελλάδα, Αίγυπτο και Η.Π.Α. Στην Ισπανία εκφράστηκε η αλληλεγγύη με τους εργάτες στην Ελλάδα με σλόγκαν όπως: „Η Αθήνα αντέχει, η Μαδρίτη επαναστατεί“.Οι απεργοί της Όκλαντ (Η.Π.Α, Νοέμβριος 2011) φώναζαν: „Αλληλεγγύη με το κίνημα της Occupy σε όλη τη γη“. Στο Κάϊρο της Αιγύπτου ψηφίστηκε η δήλωση αλληλεγγύης για την υποστήριξη του κινήματος στις Η.Π.Α. Στο Ισραήλ φώναζαν: „Netanjahu, Mubarak el Assad – ίδια συμμορία“ – συνάφθηκαν επαφές με παλαιστινιακούς εργαζομένους.

Προς το παρόν η κορύφωση των μαχών έχει υπερβεί τα εσκαμένα. Aν και υπάρχουν ενδείξεις για καινούργιες μάχες (Ισπανία, Ελλάδα, Μεξικό), πολύ αναρωτιούνται „σε τι ωφέλησε αυτό το κύμα διαδηλώσεων της αγανάκτησης, κερδίσαμε κάτι από αυτό;“

Είναι απαραίτητο να γίνει απολογισμός για να υπάρχει κατανόηση τόσο για τις θετικές πλευρές όσο και για τις αδυναμίες και τα όρια.

 

Ο καπιταλισμός είναι πόλεμος, πόλεμος στον καπιταλισμό! (Διεθνές φυλλάδιο)

Υποβλήθηκε από icc στις .

Αυτό είναι ένα διεθνές φυλλάδιο του ICC που παράγεται σε πολλές γλώσσες. Ενθαρρύνουμε όλους όσοι συμφωνούν με αυτό να το διανείμουν είτε διαδικτυακά είτε σε χαρτί.

 

Η κοινή βάση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Ρεύματος – ψηφίστηκε στο 1. Συνέδριο 1975

Υποβλήθηκε από icc στις .

Εισαγωγή

Μετά από την μακρύτερη και βαθύτερη αντεπανάστασή του, το προλεταριάτο επιστρέφει σιγά σιγά στο δρόμο του ταξικού αγώνα. Αυτοί οι αγώνες που προέκυψαν ως συνέπεια μιας οξυμένης κρίσης του συστήματος στα μέσα του 1960’ και που ευνοήθηκαν από την εμφάνιση καινούργιων εργατικών γενιών, οι οποιές δεν υπέφεραν τόσο όσο οι πρόγονοί τους σχετικά με τις περασμένες ήττες της εργατικής τάξης, ανήκουν στους μεγαλύτερους που έχουν διεξαχθεί ποτέ. Από το ξέσπασμά τους το 1968 στη Γαλλία, οι εργατικοί αγώνες από την Ιταλία μέχρι την Αργεντινή, από την Αγγλία μέχρι την Πολωνία, από τη Σουηδία μέχρι την Αίγυπτο, από την Κίνα μέχρι την Πορτογαλία, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ινδία, από την Ιαπωνία μέχρι την Ισπανία έγιναν ένα φάντασμα για την καπιταλιστική τάξη.

 

Το Διεθνές Κομμουνιστικό Ρεύμα (ICC) υποστηρίζει τις εξής πολιτικές θέσεις

Υποβλήθηκε από icc στις .

* Ο καπιταλισμός είναι από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα παρακμιακό κοινωνικό σύστημα. Δύο φορές έριξε την ανθρωπότητα σ’έναν βάρβαρο κύκλο κρίσης, παγκοσμίου πολέμου, ανοικοδόμησης και καινούργιας κρίσης. Στην δεκαετία του ’80 μπήκε στην τελευταία φάση της παρακμής του, δηλαδή στη διάλυσή του. Απέναντι σ’αυτή την αμετάκλητη ιστορική πτώση υπάρχει μόνο μια εναλλακτική λύση: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, κομμουνιστική παγκόσμια επανάσταση ή καταστροφή της ανθρωπότητας.

 

 

Το Μανιφέστο του 9. Συνεδρίου του Διεθνούς Κομμουνιστικού Ρεύματος

Υποβλήθηκε από icc στις .

Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις διακινδυνεύσεις μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε στην ιστορία μια δραματικότερη και αποφασιστικότερη κατάσταση όπως σήμερα. Ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε μια κοινωνική τάξη μπροστά σε συγκρίσιμες ευθύνες όπως αυτές τις εργατικής τάξης. „Ο κομμουνισμός πέθανε“, „Εργάτες, μάταια ελπίζετε ότι μπορείτε να ανατρέψετε τον καπιταλισμό, αυτό το σύστημα έριξε οριστικά τον θανάσιμο εχθρό του!“ Αυτές είναι οι φωνές που ακούμε από τους κυρίαρχους από τότε που κατάρρευσε το ανατολικό μπλοκ. Έτσι μας σέρβιραν το μεγαλύτερο ψέμα της ιστορίας, την ταυτοποίηση του κομμουνισμού με τον σταλινισμό, δηλαδή μία από τις πιο βάρβαρες μορφές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σε μια χρονική στιγμή όπου αυτός ο σταλινισμός διαλύεται μέσα στη βρωμιά και στο χάος. Για την κυρίαρχη τάξη σε όλες τις χώρες είναι σημαντικό να πείσουν τους δικούς τους εκμεταλλευόμενους, ότι „είναι μάταιο να αγωνίζονται για να αλλάξουν τον κόσμο. Πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι μ’αυτά που έχουμε, διότι δεν υπάρχει κάτι άλλο. Και φυλαχτείτε, εάν ανατραπεί ο καπιταλισμός, η επόμενη κοινωνία θα είναι ακόμα χειρότερη“. Η αδόξαστη συνθηκολόγηση του σταλινισμού στις αρχές του 1989, η κατάρρευση του δικού του κατεχόμενου μπλοκ, μας τα παρίσταναν ως „μεγάλες νίκες της δημοκρατίας και της ειρήνης“. Αυτές θα οδηγούσαν σε μια «καινούργια διεθνή τάξη» που θα έφερναν ευημερία και ειρήνη και μαζί μ’αυτά επιτέλους τον σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μόλις μετά απ’αυτές τις ομιλίες δημιούργησαν τα μεγάλα κράτη, τα οποία μαλώνουν «πολιτισμένα», το 1990 μια τεράστια βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή, όπου εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν από βόμβες και το Ιράκ κατάντησε γεμάτο συντρίμμια και πτώματα. Έτσι έπρεπε ο πληθυσμός αυτής της χώρας με έναν τρομερό τρόπο να καταπιεί αυτή την «τιμωρία» που θα άξιζε κανονικά στους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές της. „Αλλά τώρα όλα πέρασαν“, μας διαβεβαιώνουν οι κυρίαρχοι με το χέρι στην καρδιά. Ισχυρίζονται ότι „αυτός ο πόλεμος ήταν απαραίτητος“, για να μην υπάρξουν και άλλοι πόλεμοι. Με το να φροντίζουμε για την αναγνώριση του «Διεθνούς Δικαίου» μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν αλληλέγγυο κόσμο, όπου συγκρούσεις μπορούν να λυθούν μ’έναν ήρεμο τρόπο υπό την ηγεσία της «Διεθνούς Κοινότητας» και των «Ηνωμένων Εθνών». Ως συνέπεια αυτών των ανατροπών και απέναντι σ’αυτό το κύμα γεμάτο βαρβαρότητες και ψέματα, η παγκόσμια εργατική τάξη έχει μείνει σαν παράλυτη. Έχει κερδίσει επιτέλους τον αγώνα η κυρίαρχη τάξη; Το κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις αντιφάσεις, οι οποίες προσέλαβαν το σύστημα της από την αρχή και ιδίως την τελευταία δεκαετία; Έχουν αποτρέψει το φάντασμα της κομμουνιστικής επανάστασης, το οποίο τρομάζει εδώ και πάνω από έναν αιώνα τους κυρίαρχους; Αυτό πάντως θέλει να μεταδώσει στους εκμεταλλευόμενους. Αλλά να μην κοροϊδευόμαστε. Ο κόσμος και οι συνθήκες που μας προσφέρουν και πρέπει να προστατέψουμε δεν καλυτερεύουν, αλλά χειροτερεύουν όλο και πιο πολύ. Και η εργατική τάξη από την πλευρά της δεν είπε ακόμα την τελευταία λέξη. Ακόμη και αν φιμωθεί προσωρινά θα κατέχει μελλοντικά τη δύναμη να απομακρύνει τον καπιταλισμό από τον κόσμο και την βαρβαρότητα που δημιουργεί. Η μάχη της εργατικής τάξης είναι περισσότερο από ποτέ η μοναδική ελπίδα για την ανθρωπότητα για να απελευθερωθεί από τα δεσμά του καπιταλισμού, της μιζέριας, των πολέμων και όλης της αθλιότητας από τα οποία υπέφεραν έως τώρα. Αυτό πρέπει να πούν οι επαναστάτες στην τάξη τους. Και αυτό θέλει να εκφράσει το υπάρχων μανιφέστο. Απέναντι στις απαίσιες εκστρατείες της αστικής προπαγάνδας, οι επαναστάτες έχουν το καθήκον να αποκαταστήσουν την αλήθεια και να υπενθυμίσουν στους εργάτες το τί ήταν πραγματικά η κομμουνιστική επανάσταση και τί θα είναι. Αυτή την κατηγορούν σήμερα για το ότι είναι υπεύθυνη για το κακό από το οποίο υποφέρουν οι άνθρωποι. Ιδίως έχει το καθήκον να απογυμνώσει τα σφοδρά ψέματα που αυτά τα πολιτεύματα τα θεωρούν «κομμουνιστικά», τα οποία κυριαρχούσαν επί αιώνες ένα ολόκληρο μέρος της γης. Πρέπει να αποδείξουν ότι αυτά τα καθεστώτα δεν ήταν το αποτέλεσμα ούτε ένα εκφυλισμένο απομεινάρι της προλεταριακής επανάστασης, αλλά ήταν μόνο ο νεκροθάφτης της. Ο σταλινισμός δεν είναι το αποτέλεσμα της επανάστασης, αλλά η προσωποποίηση της αντεπανάστασης στην αρχή αυτού του αιώνα˙ κατά τη διάρκεια και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το προλεταριάτο μπήκε σε γιγαντιαίες μάχες που σχεδόν θα ανέτρεπαν τον καπιταλισμό. Το 1917 η εργατική τάξη έριξε την αστική εξουσία στη Ρωσία. Ανάμεσα στο 1918 και το 1923 εισήλθε στη Γερμανία, την πιο σημαντική ευρωπαϊκή χώρα, και εναντιώθηκε αρκετές φορές στο κράτος, ώστε να φτάσει στον ίδιο στόχο. Αυτό το επαναστατικό κύμα είχε επιδράσεις και σε άλλα μέρη της γής, δηλαδή όπου υπήρχε μια αναπτυγμένη εργατική τάξη˙ από Ιταλία μέχρι τον Καναδά, από Ουγγαρία μέχρι την Κίνα. Αυτή ήταν η αντίδραση της παγκόσμιας εργατικής τάξης πάνω στον ερχομό του καπιταλισμού στη φάση παρακμής του και του οποίου η μεγάλη έκφραση ήταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτές οι μάχες ήταν μια αισθητή απόδειξη για όλες αυτές τις προβλέψεις που κάνανε οι επαναστάτες στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα: είχε έρθει η ώρα για την εργατική τάξη, όπως ανακοίνωσε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» 1948, να εκτελέσει την απόφαση της ιστορίας ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια σ’ένα σύστημα παραγωγής, που δεν ήταν πια σε θέση να προσφέρει κάποια πρόοδο στην ανθρωπότητα.