Η κατάρρευση του καπιταλισμού ενίσχυσε την παρακμή όλων των ηθικών αξιών αυτής της κοινωνίας και οδήγησε σε μια παρακμή των ανθρωπίνων σχέσεων.
Ισχύει μεν, ότι η προλεταριακή επανάσταση θα δημιουργήσει καινούργιες συνθήκες σε όλους τους τομείς της ζωής, αλλά είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι μπορούμε ήδη σήμερα να συμμετέχουμε σ’αυτό με το να οργανώνουμε ειδικές, μεμονωμένες μάχες σε τμήματα, όπως π.χ. στο ερώτημα του ρατσισμού, η θέση της γυναίκας, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η σεξουαλικότητα και άλλων απόψεων της καθημερινής ζωής.
Η μάχη εναντίον των οικονομικών βάσεων του συστήματος εμπεριέχει την μάχη εναντίον του εποικοδομήματος της καπιταλιστικής κοινωνίας, όμως αντίστροφα αυτό δεν ισχύει. Λόγω του περιεχομένου της αυτές οι μεμονωμένες μάχες, οι οποίες δεν ενισχύουν καθόλου την απαραίτητη αυτονομία της εργατικής τάξης, τείνουν προς τη διάλυση της εργατικής τάξης σε ειδικές κατηγορίες (ράτσα, φύλο, νεολαία κτλ.). Αυτές οι κατηγορίες δεν μπορούν καθ’αυτές να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας με κανέναν τρόπο. Γι’αυτό οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα έμαθαν γρήγορα να εκμεταλλευτούν αποτελεσματικά τις μεμονωμένες μάχες για τους δικούς τους σκοπούς, ώστε να διατηρηθεί το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα.