* Ο καπιταλισμός είναι από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα παρακμιακό κοινωνικό σύστημα. Δύο φορές έριξε την ανθρωπότητα σ’έναν βάρβαρο κύκλο κρίσης, παγκοσμίου πολέμου, ανοικοδόμησης και καινούργιας κρίσης. Στην δεκαετία του ’80 μπήκε στην τελευταία φάση της παρακμής του, δηλαδή στη διάλυσή του. Απέναντι σ’αυτή την αμετάκλητη ιστορική πτώση υπάρχει μόνο μια εναλλακτική λύση: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, κομμουνιστική παγκόσμια επανάσταση ή καταστροφή της ανθρωπότητας.
* Η Κομούνα του Παρισιού το 1871 ήταν η πρώτη προσπάθεια του προλεταριάτου να εκτελέσει αυτή την επανάσταση. Αυτό, όμως, έγινε σ’ένα χρονικό διάστημα, όπου οι συνθήκες δεν ήταν ακόμα ώριμες γι’αυτό. Αφού δημιουργήθηκαν οι συνθήκες με τον ερχομό του καπιταλισμού στην παρακμή του, η οκτωβριανή επανάσταση το 1917 στη Ρωσία αποτελούσε το πρώτο βήμα μιας πραγματικής κομμουνιστικής παγκόσμιας επανάστασης μέσα σ’ένα διεθνές κύμα επαναστατικών μαχών, που έβαλε ένα τέλος στο ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο και συνεχίστηκε για περσισσότερα χρόνια. Η αποτυχία αυτού του επαναστατικού κύματος, ιδίως στη Γερμανία από το 1919-23 οδήγησε στο ότι η επανάσταση στη Ρωσία έμεινε απομονωμένη και εκφυλίστηκε γρήγορα. Ο σταλινισμός δεν ήταν το αποτέλεσμα της ρωσικής επανάστασης, αλλά ο νεκροθάφτης της.
* Τα κρατικά πολιτεύματα που προέκυψαν υπό την ονομασία „σοσιαλιστικός“ ή „κομμουνιστικός“ στην Ε.Σ.Σ.Δ., Ανατολική Ευρώπη, Κίνα, Κούβα κτλ. ήταν μόνο ιδιαίτερα βίαιες μορφές μιας παγκόσμιας τάσης προς τον κρατικό καπιταλισμό, που είναι χαρακτηριστικό για τη φάση παρακμής του καπιταλισμού.
* Από τις αρχές του 20ου αιώνα όλοι οι πόλεμοι ήταν ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σε μια αγωνία θανάτου ανάμεσα σε μεγάλα και μικρά κράτη για να κατακτηθεί ή να ληφθεί μια παγκόσμια στάση. Αυτοί οι πόλεμοι έφεραν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό μόνο θάνατο και καταστροφή στην ανθρωπότητα. Η εργατική τάξη πρέπει να αντιταχθεί στην παγκόσμια αλληλεγγύη της και στον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη σε όλες τις χώρες.
* Όλες οι ιδεολογίες της „εθνικής ανεξαρτησίας“ και του „δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών“ είναι ένα πραγματικό φαρμάκι για τους εργάτες, ανεξαρτήτως εάν υπερασπίζονται από εθνική, ιστορική, θρησκευτική ή άλλη πρόφαση. Με το να πάρουν το μέρος κάποιας κοινοβουλευτικής ομάδας της αστικής τάξης φανατίζονται έτσι οι εργάτες και παρακινούνται στην κατασφαγή στους πολέμους για το συμφέρον των εκμεταλλευτών.
* Στην παρακμιακή κεφαλαιοκρατία το κοινοβούλιο και οι εκλογές έχουν γίνει σκέτη υποκρισία. Κάθε έκκληση για συμμετοχή στο εκλογικό τσίρκο μπορεί μόνο να ενισχύσει τα ψέματα στην επίδρασή τους, όπου οι εκλογές παριστάνονται για τους εκμεταλλευόμενους ως μία «αληθινή εναλλακτική λύση». Η δημοκρατία, η οποία είναι ένα ιδιαίτερο υποκριτικό πολίτευμα της αστικής τάξης, δεν διαφέρει στην ουσία από τις υπόλοιπες μορφές της καπιταλιστικής κυριαρχίας, όπως τον σταλινισμό και τον φασισμό.
* Οι παρατάξεις της αστικής τάξης είναι όλες το ίδιο αντιδραστικές. Όλα τα λεγόμενα «σοσιαλιστικά», «κομμουνιστικά» εργατικά κόμματα ( τώρα οι παλιοί «κομμουνιστές»), οι οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς ( τροτσκιστές, μαοϊστές, πρώην-μαοϊστές, επίσημοι αναρχικοί) παριστάνουν την Αριστερά του πολιτικού συστήματος του κεφαλαίου. Όλες οι τακτικές του «λαϊκού μετώπου», του «αντιφασιστικού μετώπου» και του «ενιαίου μετώπου» που θέλουν να φέρουν σε επαφή τα ενδιαφέροντα του προλεταριάτου με αυτά της παράταξης της αστικής τάξης, χρησιμεύουν μόνο στο ότι η μάχη της εργατικής τάξης ελέγχεται και οδηγείται σε αδιέξοδο.
* Με τον ερχομό του καπιταλισμού στην παρακμή του, τα συνδικάτα έγιναν παντού όργανα της καπιταλιστικής τάξης μέσα στην εργατική τάξη. Οι συνδικαλιστικές μορφές οργάνωσης, είτε τα «επίσημα» είτε τα συνδικάτα βάσης, χρησιμεύουν μόνο στην άσκηση ελέγχου της εργατικής τάξης και στο σαμποτάζ των μαχών της.
* Για να εκτελέσουν τις μάχες τους με επιτυχία θα πρέπει η εργατική τάξη να ενώσει τις μάχες τις παίρνοντας την επέκταση και την οργάνωση στα χέρια της. Αυτό γίνεται με αυτόνομες γενικές συνελεύσεις και επιτροπές από απεσταλμένους, οι οποίοι μπορούν κάθε φορά και οποτεδήποτε να εκλέγονται και να μην επανεκλέγονται σ’αυτές τις συγκεντρώσεις.
* Η τρομοκρατία δεν είναι από καμία άποψη το μέσο της μάχης της εργατικής τάξης. Ως έκφραση των ιστορικών και χωρίς μέλλον κοινωνικών στρωμάτων και της διάλυσης της αστικής τάξης η τρομοκρατία φέρνει, εάν δεν είναι άμεσα το μέσο του διαρκούς πολέμου ανάμεσα στα κράτη, πάντα ένα πρόσφορο έδαφος για την χειραγώγηση της αστικής τάξης. Με το να υποστηρίζει τις κρυφές δράσεις μικρών μειοψηφιών είναι σε ολοκληρωτική αντίθεση με την ταξική βία, η οποία στηρίζεται σε ενέργειες μιας συνειδητής και οργανωμένης μάζας του προλεταριάτου.
* Η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη που είναι σε θέση να πραγματοποιήσει την κομμουνιστική επανάσταση. Η επαναστατική μάχη οδηγεί αναγκαστικά σε μία αναμέτρηση με το καπιταλιστικό κράτος. Για να καταστραφεί ο καπιταλισμός πρέπει η εργατική τάξη να καταστρέψει όλα τα κράτη και να ιδρύσει την δικτατορία της εργατικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο: η παγκόσμια εξουσία των εργατικών συμβουλιών, που περιλαμβάνει όλο το προλεταριάτο.
* Η κομμουνιστική μετατροπή της κοινωνίας από τα εργατικά συμβούλια δεν σημαίνει ούτε «αυτοδιοίκηση» ούτε «κρατικοποίηση» της οικονομίας. Ο κομμουνισμός απαιτεί τη συνειδητή κατάργηση των καπιταλιστικών κοινωνικών συνθηκών μέσω της εργατικής τάξης: η δουλειά για το μεροκάματο, η παραγωγή εμπορευμάτων, τα εθνικά σύνορα.Γι’αυτό θα πρέπει να ιδρυθεί μία παγκόσμια κοινωνία, της οποίας οι δραστηριότητες θα προσανατολίζονται στην πλήρη ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών.
* Η επαναστατική πολιτική οργάνωση παριστάνει την πρωτοπορία του προλεταριάτου, τον ενεργό παράγοντα της διαδικασίας της γενίκευσης της συνείδησης μέσα στο προλεταριάτο. Ο ρόλος της δεν συνίσταται ούτε στην «οργάνωση της εργατικής τάξης» ούτε στην «ανάληψη της εξουσίας» στο όνομά της, αλλά στην ενεργή συμβολή για την ένωση των μαχών έτσι ώστε οι εργάτες να πάρουν τις μάχες στα χέρια τους και να αποδειχθεί ένας επαναστατικός πολιτικός προσανατολισμός για τη μάχη του προλεταριάτου.
Η δραστηριότητά μας
* Η θεωρητική και πολιτική διευκρίνιση των στόχων και των μέσων της μάχης του προλεταριάτου, των ιστορικών και άμεσων όρων του.
* Η οργανωμένη, ενωμένη και σε παγκόσμιο επίπεδο συγκεντρωμένη επέμβαση για να συμβάλλουμε στη διαδικασία που οδηγεί σε επαναστατικές ενέργειες της εργατικής τάξης.
* Η ανασύνταξη των επαναστατών ενόψει της δημιουργίας ενός πραγματικού κομμουνιστικού παγκόσμιου κόμματος, το οποίο είναι απαραίτητο για την κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας και για την εξέλιξη μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.
Οι αρχές μας
* Οι θέσεις των επαναστατικών οργανώσεων και των ενεργειών τους είναι το αποτέλεσμα των προηγούμενων εμπειριών της εργατικής τάξης και τα διδάγματα, τα οποία συμπέραναν οι πολιτικές οργανώσεις από την ιστορία. Έτσι επικαλείται το Διεθνές Κομμουνιστικό Ρεύμα (ICC) τα επιτεύγματα που με τη σειρά προέκυψαν από την Ένωση των Κομμουνιστών (1847-52) από τον Μάρξ και Ένγκελς, τις τρεις Διεθνείς (Διεθνής Ένωση Εργατών 1864-72, Σοσιαλιστική Διεθνής 1889-1914, Κομμουνιστική Διεθνής 1919-1928), τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Κομμουνιστικής Αριστεράς που προέκυψαν στις δεκαετίες του ‘20 και του ‘30 από την Γ’ Διεθνή κατά τη διάρκεια της παρακμής της, ιδίως της γερμανικής, ολλανδικής και ιταλικής Αριστεράς.