Εισαγωγή

Μετά από την μακρύτερη και βαθύτερη αντεπανάστασή του, το προλεταριάτο επιστρέφει σιγά σιγά στο δρόμο του ταξικού αγώνα. Αυτοί οι αγώνες που προέκυψαν ως συνέπεια μιας οξυμένης κρίσης του συστήματος στα μέσα του 1960’ και που ευνοήθηκαν από την εμφάνιση καινούργιων εργατικών γενιών, οι οποιές δεν υπέφεραν τόσο όσο οι πρόγονοί τους σχετικά με τις περασμένες ήττες της εργατικής τάξης, ανήκουν στους μεγαλύτερους που έχουν διεξαχθεί ποτέ. Από το ξέσπασμά τους το 1968 στη Γαλλία, οι εργατικοί αγώνες από την Ιταλία μέχρι την Αργεντινή, από την Αγγλία μέχρι την Πολωνία, από τη Σουηδία μέχρι την Αίγυπτο, από την Κίνα μέχρι την Πορτογαλία, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ινδία, από την Ιαπωνία μέχρι την Ισπανία έγιναν ένα φάντασμα για την καπιταλιστική τάξη.

Η επαναεμφάνιση του προλεταριάτου στη σκηνή της ιστορίας αναίρεσε οριστικά όλες αυτές τις τις ιδεολογίες, οι οποίες δημιουργήθηκαν και έκαναν δυνατή την αντεπανάσταση και που αρνούνταν την επαναστατική ουσία του προλεταριάτου. Η τωρινή ενδυνάμωση του ταξικού αγώνα δείχνει πολύ σωστά ότι το προλεταριάτο είναι η μόνη επαναστατική τάξη της εποχής μας.

Μια επαναστατική τάξη είναι μια τάξη, της οποίας η κυριαρχία πάνω από την κοινωνία ταυτίζεται με την ανάπτυξη και την επέκταση καινούργιων παραγωγικών συνθηκών, οι οποίες είναι δυνατές με τον βαθμό εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων και που έγιναν απαραίτητες με την ήττα των παλιών, ξεπερασμένων παραγωγικών συνθηκών. Όπως οι παλιοί τρόποι παραγωγής, ο καπιταλισμός ισοδυναμεί με μια συγκεκριμένη φάση στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο καπιταλισμός ήταν κάποτε μια προοδευτική μορφή της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά με το που επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο δημιούργησε ταυτόχρονα τις συνθήκες για τη δική του εξαφάνιση. Λόγω της ειδικής της στάσης στην παραγωγική διαδικασία, λόγω της ιδιότητάς της ως συλλογική παραγωγική τάξη που κατασκευάζει το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου και λόγω του γεγονότος ότι δεν κατέχει τα παραγωγικά μέσα, τα οποία θέτει σε κίνηση, και συνεπώς δεν ενδιαφέρεται για τη διατήρηση του καπιταλισμού, η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη στην κοινωνία που μπορεί αντικειμενικά και υποκειμενικά να δημιουργήσει έναν καινούργιο, μετακαπιταλιστικό τρόπο παραγωγής: τον κομμουνισμό. Η τωρινή ενδυνάμωση του προλεταριακού αγώνα αποδεικνύει ξανά ότι η προοπτική του κομμουνισμού δεν έχει γίνει μόνο μια ιστορική ανάγκη, αλλά και μια πραγματική δυνατότητα.

Το προλεταριάτο πρέπει, όμως, να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια ακόμη για να πετύχει τη καταστροφή του καπιταλισμού. Ως αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών και ως ενεργοί παράγοντες σ’αυτή τη διαδικασία τα επαναστατικά ρεύματα και στοιχεία, τα οποία προέκυψαν από τότε που ενδυναμώθηκε η τάξη ξανά, έχουν τεράστια ευθύνη για την εξέλιξη και το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα. Για να ανταποκριθεί σ’αυτό το καθήκον, πρέπει να οργανωθούνε πάνω στις βάσεις των ταξικών θέσεων, οι οποίες καθορίστηκαν οριστικά μέσα από τις ανάλογες εμπειρίες του προλεταριάτου. Αυτές πρέπει να ορίσουν όλες τις δραστηριότητες και κάθε παρέμβαση μέσα στην τάξη.

Με τη δική του πρακτική και θεωρητική εμπειρία το προλεταριάτο θα συνειδητοποιήσει τα μέσα και τους στόχους του ιστορικού αγώνα για την καταστροφή του καπιταλισμού και για την ανάπτυξη του κομμουνισμού. Από την αρχή του καπιταλισμού όλες οι δραστηριότητες του προλεταριάτου είναι μια διαρκή προσπάθεια να συνειδητοποιήσει τα ενδιαφέροντα τις ως τάξη, να απομακρυνθεί από τις ιδέες της κυρίαρχης τάξης και έτσι να ανασύρει το πέπλο της αστικής κοινωνίας. Αυτές οι προσπάθειες είναι διαμορφωμένες από μια συνέχεια· μια συνέχεια, την οποία συναντάμαι στο όλο εργατικό κίνημα που άρχισε από τις πρώτες κρύφες κοινωνίες μέχρι τις πολιτικές ομάδες της Αριστεράς, οι οποίες προέκυψαν από την Τρίτη Διεθνή: Παρά όλες τις συγχύσεις και άλλων χαρακτηριστικών της πίεσης της αστικής ιδεολογίας, οι οποίες μπορούν ασφαλώς να διαπιστωθούν στις θέσεις και στις δραστηριότητές της, οι διάφορες οργανώσεις της τάξης είναι αναντικατάστατα μέρη στην αλυσίδα της ιστορικής συνέχειας του προλεταριακού αγώνα.

Το γεγονός ότι καταστράφηκαν από τις ήττες ή από την εσωτερική κατάρρευση, δεν σημαίνει όμως ότι επηρεάζει αρνητικά την ουσιαστική τους συμβολή σ’αυτό τον αγώνα. Έτσι εκφράζει η ανοικοδόμηση της οργάνωσης των επαναστατών σήμερα αυτή την γενική ενδυνάμωση του προλεταριάτου μετά από μισό αιώνα της αντεπανάστασης και της διάλυσης στο εργατικό κίνημα. Η οργάνωση των επαναστατών πρέπει να ανανεώσει την ιστορική συνέχεια με το εργατικό κίνημα, για να μπορέσουν οι τωρινοί και οι μελλοντικοί αγώνες της τάξης να προετοιμαστούν με τα διδάγματα των περασμένων αγώνων και για να μην ήταν εν μέρει όλες οι ήττες μάταιες που περιβάλλουν το δρόμο τους, αλλά να παριστάνουν εξίσου πολλές υποσχέσεις για την οριστική νίκη.

Το Διεθνές Κομμουνιστικό Ρεύμα (ΔΚΡ) επικαλείται αλλεπάλληλα στην οργάνωση των κομμουνιστών και στην Ι., ΙΙ. και ΙΙΙ. Διεθνή  όπως και στις πολιτικές ομάδες της Αριστεράς, οι οποίες προέκυψαν από τις τελευταίες, στα πετυχημένα επιτεύγματα, ιδίως αυτών της γερμανικής, ολλανδικής και ιταλικής Αριστεράς. Αυτά τα βασικά επιτεύγματα δίνουν τη δυνατότητα να εντάξει το σύνολο των ταξικών ορίων σε  μια ενιαία και γενική οπτική γωνία, όπως είναι διατυπωμένη εδώ σ’αυτή την κοινή βάση.