Στον παρακμιακό καπιταλισμό, στον οποίο η μόνη ιστορική πρόοδος είναι η προλεταριακή επανάσταση, δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στις επαναστατικές τάξεις ή πολιτικές ομάδες της κυρίαρχης τάξης –κάθε είδους, όπως προοδευτικές, δημοκρατικές ή δημοφιλείς έτσι όπως προσποιούνται- μια κοινή επιθυμία, ούτε προσωρινά. Σε αντίθεση με την ανοδική φάση του καπιταλισμού, η παρακμή του συστήματος καθιστά αδύνατο να παίξει έναν προοδευτικό ρόλο σε όλες τις πολιτικές ομάδες της αστικής τάξης. Η αστική δημοκρατία έχει χάσει ιδίως στην εποχή της παρακμής κάθε πραγματική πολιτική ουσία, η οποία ήταν στον 19ο αιώνα μια προοδευτική πολιτική μορφή σε σύγκριση με τα απομεινάρια του φεουδαρχισμού. Υπάρχει μόνο σαν παρασκήνιο που χρησιμεύει στην κάλυψη του κρατικού ολοκληρωτισμού. Οι πολιτικές ομάδες της αστικής τάξης, οι οποίες υποστηρίζουν την αστική δημοκρατία, είναι εξίσου αντιδραστικές όπως όλες οι άλλες πολιτικές ομάδες της αστικής τάξης.
Από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η «δημοκρατία» αποδείχτηκε ως ένα ύπουλο φαρμάκι για το προλεταριάτο. Εν ονόματι της δημοκρατίας κατασφάχτηκαν αντιδραστικές εξεργέσεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες μετά τον Α’ Παγκόμσιο Πόλεμο. Εν ονόματι της δημοκρατίας και του «αντιφασισμού» κινητοποιήθηκαν εκατομμύριοι προλετάριοι για το δεύτερο ιμπεριαλιστικό Παγκόμσιο Πόλεμο. Και επίσης εν ονόματι της δημοκρατίας το κεφάλαιο προσπαθεί σήμερα να μετατρέψει τις μάχες του προλεταριάτου σε «συμμαχίες» εναντίον του φασισμού, των αντιδραστικών, της καταπίεσης, του ολοκληρωτισμού κτλ.
Ο φασισμός, ένα ειδικό προϊόν της αντεπανάστασης, όταν το προλεταριάτο ήταν στον πάτο, δεν είναι σήμερα καθόλου στην ημερίσια τάξη. Όλη η προπαγάνδα περί «φασιστικής απειλής» είναι μια τεράστια παραπλάνηση. Εκτός αυτού, ο φασισμός δεν κατείχε (και δεν κατέχει) κανένα μονοπώλιο για την καταπίεση. Εάν τα «δημοκρατικά» ή αριστερά-πολιτικά ρεύματα εξομοίωναν τον φασισμό με την καταπίεση, τότε θέλουν να κρύψουν με αυτό το γεγονός, ότι οι ίδιοι αποφασισμένοι κάνουν χρήση από την καταπίεση, ότι ήταν οι ίδιοι που έκαναν την κύρια δουλειά στην καταστολή των επαναστατικών κινημάτων.
‘Οπως το λαϊκό μέτωπο και το αντιφασιστικό μέτωπο, η τακτική του ενιαίου μετώπου αποδείχθηκε ένα σημαντικό μέσο για την αποδυνάμωση και τον περισπασμό της προλεταριακής μάχης. Αυτές οι τακτικές, συμμαχίες των επαναστατικών οργανώσεων να υποστηριχθούν με τα λεγόμενα εργατικά κόμματα για να τα ξεμπροστιάσουν δήθεν αργότερα, μπορούν στην πραγματικότητα μόνο να οδηγήσουν στη διατήρηση των αυταπατών περί «προλεταριακής» φύσης που στην πραγματικότητα είναι πολιτικά κόμματα κι έτσι να καθυστερήσει τη διάσπαση των εργατών με τους ίδιους.
Η αυτονομία του προλεταριάτου είναι η πρώτη προϋπόθεση για την εξέλιξη του ταξικού αγώνα μέχρι την επανάσταση απέναντι σε όλες τις άλλες τάξεις της κοινωνίας. Όλες οι συμμαχίες με τις άλλες τάξεις ή στρώματα και ιδίως συμμαχίες με πολιτικές ομάδες της αστικής τάξης μπορούν να οδηγήσουν μόνο στον αφοπλισμό του προλεταριάτου απέναντι στους εχθρούς του, επειδή αυτές οι συμμαχίες παρασέρνουν την εργατική τάξη στο καθήκον της μόνης βάσης, στην οποία μπορεί να ενισχύσει τις δυνάμεις της: στη βάση του αγώνα της ως τάξη. Κάθε πολιτικό ρεύμα, το οποίο προσπαθεί να αποτρέψει την εργατική τάξη από αυτή τη βάση ανήκει στο στρατόπεδο της αστικής τάξης.