ICConline 2022

Ο καπιταλισμός είναι πόλεμος, πόλεμος στον καπιταλισμό! (Διεθνές φυλλάδιο)

Αυτό είναι ένα διεθνές φυλλάδιο του ICC που παράγεται σε πολλές γλώσσες. Ενθαρρύνουμε όλους όσοι συμφωνούν με αυτό να το διανείμουν είτε διαδικτυακά είτε σε χαρτί.

Η Ευρώπη έχει μπει σε πόλεμο. Δεν είναι η πρώτη φορά μετά τη δεύτερη παγκόσμια σφαγή του 1939-45. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πόλεμος κατέστρεψε την πρώην Γιουγκοσλαβία, προκαλώντας 140.000 θανάτους, με τεράστιες μαζικές σφαγές αμάχων, στο όνομα της "εθνοκάθαρσης", όπως στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995, όπου 8.000 άνδρες και έφηβοι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Ο πόλεμος που μόλις ξέσπασε με την επίθεση των ρωσικών στρατευμάτων εναντίον της Ουκρανίας δεν είναι προς το παρόν τόσο θανατηφόρος, αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμη πόσα θύματα θα πρέπει να θρυνήσουμε τελικά. Ήδη, είναι πολύ μεγαλύτερος σε κλίμακα από τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, δεν είναι οι πολιτοφυλακές ή τα μικρά κράτη που πολεμούν μεταξύ τους. Ο σημερινός πόλεμος γίνεται μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κρατών της Ευρώπης, με πληθυσμό 150 εκατομμυρίων και 45 εκατομμυρίων αντίστοιχα, και με τεράστιους στρατούς να αναπτύσσονται: 700.000 στρατιώτες στη Ρωσία και πάνω από 250.000 στην Ουκρανία.

Επιπλέον, αν οι μεγάλες δυνάμεις είχαν εμπλακεί στις συγκρούσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αυτό έγινε με έμμεσο τρόπο ή με τη συμμετοχή τους σε "δυνάμεις επέμβασης", υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα, δεν είναι μόνο η Ουκρανία που αντιμετωπίζει η Ρωσία, αλλά και όλες οι δυτικές χώρες που είναι συγκεντρωμένες στο ΝΑΤΟ, οι οποίες, αν και δεν εμπλέκονται άμεσα στις μάχες, λαμβάνουν σημαντικές οικονομικές κυρώσεις εναντίον της χώρας αυτής, την ίδια στιγμή που έχουν αρχίσει να στέλνουν όπλα στην Ουκρανία.

Ο πόλεμος που μόλις ξεκίνησε είναι ένα δραματικό γεγονός υψίστης σημασίας, πρώτα απ' όλα για την Ευρώπη, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Έχει ήδη στοιχίσει χιλιάδες ζωές στρατιωτών και των δύο πλευρών αλλά και αμάχων. Έχει ρίξει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στους δρόμους. Θα προκαλέσει περαιτέρω αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας και των δημητριακών, οι οποίες θα οδηγήσουν σε υποβαθμισμό των συνθηκών διαβίωσης, ενώ στις περισσότερες χώρες του κόσμου, οι εκμεταλλευόμενοι, οι φτωχότεροι, τις έχουν ήδη δει καταρρέουν μπροστά στον πληθωρισμό. Όπως πάντα, η τάξη που παράγει το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου, η εργατική τάξη, είναι αυτή που θα πληρώσει το υψηλότερο τίμημα για τις πολεμικές ενέργειες των αφεντικών του κόσμου.


 

Αυτός ο πόλεμος, αυτή η τραγωδία, δεν μπορεί να διαχωριστεί από όλη την παγκόσμια κατάσταση των τελευταίων δύο ετών: την πανδημία, την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, τον πολλαπλασιασμό των οικολογικών καταστροφών. Είναι μια σαφής εκδήλωση ενός κόσμου που βυθίζεται στη βαρβαρότητα.


 

Τα ψέματα της πολεμικής προπαγάνδας

Κάθε πόλεμος συνοδεύεται από μαζικές εκστρατείες ψεύδους. Για να γίνει αποδεκτός από τον πληθυσμό, και ιδιαίτερα από την εκμεταλλευόμενη τάξη, η τρομερή θυσία που του ζητείται, η θυσία της ζωής του για όσους στέλνονται στο μέτωπο, το πένθος των μητέρων του, των συντρόφων του, των παιδιών του, ο τρόμος του άμαχου πληθυσμού, οι στερήσεις και η επιδείνωση της εκμετάλλευσης, είναι απαραίτητο να γεμίσει το κεφάλι του με την ιδεολογία της άρχουσας τάξης.

Τα ψέματα του Πούτιν είναι ωμά και αντικατοπτρίζουν εκείνα του σοβιετικού καθεστώτος στο οποίο ξεκίνησε την καριέρα του ως αξιωματικός της KGB, της πολιτικής αστυνομίας και της κατασκοπευτικής οργάνωσης. Ισχυρίζεται ότι διεξάγει μια "ειδική στρατιωτική επιχείρηση" για να βοηθήσει τους ανθρώπους του Ντονμπάς που είναι θύματα "γενοκτονίας" και απαγορεύει στα μέσα ενημέρωσης, επί ποινή κυρώσεων, να χρησιμοποιούν τη λέξη "πόλεμος". Σύμφωνα με τον ίδιο, θέλει να απελευθερώσει την Ουκρανία από το "ναζιστικό καθεστώς" που την κυβερνά. Είναι αλήθεια ότι οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί της Ανατολής διώκονται από τις ουκρανικές εθνικιστικές πολιτοφυλακές, που συχνά νοσταλγούν το ναζιστικό καθεστώς, αλλά δεν υπάρχει καμία γενοκτονία.

Τα ψέματα των δυτικών κυβερνήσεων και των μέσων ενημέρωσης είναι συνήθως πιο διακριτικά. Όχι πάντα, όμως: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, συμπεριλαμβανομένου του πολύ "δημοκρατικού" Ηνωμένου Βασιλείου, της Ισπανίας, της Ιταλίας ακόμα και της... Ουκρανίας (!) μας πούλησαν την επέμβαση του 2003 στο Ιράκ στο όνομα της - εντελώς επινοημένης - απειλής των "όπλων μαζικής καταστροφής" στα χέρια του Σαντάμ Χουσεΐν. Μια επέμβαση που οδήγησε σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες μεταξύ του ιρακινού πληθυσμού, και σε αρκετές δεκάδες νεκρούς μεταξύ των στρατιωτών του συνασπισμού.

Σήμερα, οι "δημοκρατικοί" ηγέτες και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μας ταΐζουν με το παραμύθι της μάχης μεταξύ του "κακού δράκου" Πούτιν και του "καλού παιδιού" Ζελένσκι. Γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό ότι ο Πούτιν είναι ένας κυνικός εγκληματίας. Εκτός αυτού, έχει και την ανάλογη εμφάνιση. Ο Ζελένσκι επωφελείται από το γεγονός ότι δεν έχει τέτοιο ποινικό μητρώο όπως ο Πούτιν και από το γεγονός ότι υπήρξε, πριν εισέλθει στην πολιτική, ήταν δημοφιλής κωμικός ηθοποιός (με αποτέλεσμα να έχει μεγάλη περιουσία κρυμμένη σε φορολογικούς παραδείσους). Αλλά το κωμικό του ταλέντο του επέτρεψε τώρα να εισέλθει με μπρίο στον νέο του ρόλο του πολέμαρχου, έναν ρόλο που περιλαμβάνει την απαγόρευση σε άνδρες μεταξύ 18 και 60 ετών να συνοδεύουν τις οικογένειές τους που προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στο εξωτερικό και την έκκληση προς τους Ουκρανούς να σκοτωθούν για την "πατρίδα", δηλαδή για τα συμφέροντα της ουκρανικής αστικής τάξης και των ολιγαρχών. Γιατί όποιο κι αν είναι το χρώμα των κυβερνητικών κομμάτων, όποιος κι αν είναι ο τόνος των λόγων τους, όλα τα εθνικά κράτη είναι πάνω απ' όλα υπερασπιστές των συμφερόντων της εκμεταλλευτικής τάξης, της εθνικής αστικής τάξης, τόσο απέναντι στους εκμεταλλευόμενους όσο και απέναντι στον ανταγωνισμό από άλλες εθνικές αστικές τάξεις.

Σε όλη την πολεμική προπαγάνδα, κάθε κράτος παρουσιάζει τον εαυτό του ως το "θύμα της επίθεσης" που πρέπει να αμυνθεί ενάντια στον "επιτιθέμενο". Αλλά αφού όλα τα κράτη είναι στην πραγματικότητα ληστές, είναι άσκοπο να ρωτάμε ποιος ληστής πυροβόλησε πρώτος σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Σήμερα, ο Πούτιν και η Ρωσία πυροβόλησαν πρώτοι, αλλά στο παρελθόν, το ΝΑΤΟ, υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ, ενσωμάτωσε στις τάξεις του πολλές χώρες που, πριν από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ένωσης, κυριαρχούνταν από τη Ρωσία. Ξεκινώντας τον πόλεμο, ο ληστής Πούτιν στοχεύει να ανακτήσει μέρος της προηγούμενης ισχύος της χώρας του, κυρίως εμποδίζοντας την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, από τις αρχές του 20ού αιώνα, ο μόνιμος πόλεμος, με όλα τα τρομερά δεινά που προκαλεί, έχει γίνει άρρηκτα συνδεδεμένος με το καπιταλιστικό σύστημα, ένα σύστημα που βασίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων και μεταξύ των κρατών, όπου ο εμπορικός πόλεμος οδηγεί σε ένοπλο πόλεμο, όπου η επιδείνωση των οικονομικών του αντιφάσεων, της κρίσης του αναμοχλεύει όλο και πιο πολεμικές συγκρούσεις. Ένα σύστημα που βασίζεται στο κέρδος και στην άγρια εκμετάλλευση των παραγωγών, στο οποίο οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να πληρώνουν με αίμα αλλά και με ιδρώτα.

Από το 2015, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται κατακόρυφα. Αυτός ο πόλεμος απλώς επιτάχυνε βάναυσα αυτή τη διαδικασία. Ως σύμβολο αυτού του θανατηφόρου σπιράλ: Η Γερμανία άρχισε να παραδίδει όπλα στην Ουκρανία, μια ιστορική πρωτιά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο- για πρώτη φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί επίσης την αγορά και την παράδοση όπλων στην Ουκρανία- και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν απείλησε ανοιχτά να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα για να αποδείξει την αποφασιστικότητα και τις καταστροφικές του ικανότητες.


 

Πώς μπορούμε να τερματίσουμε τον πόλεμο?

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ακριβώς πώς θα εξελιχθεί ο σημερινός πόλεμος, παρόλο που η Ρωσία διαθέτει πολύ ισχυρότερο στρατό από την Ουκρανία. Σήμερα, υπάρχουν πολλές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, αλλά και στην ίδια τη Ρωσία, ενάντια στην Ρωσική σύρραξη. Αλλά δεν είναι αυτές οι διαδηλώσεις που θα βάλουν τέλος στις εχθροπραξίες. Η ιστορία έχει δείξει ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος στον καπιταλιστικό πόλεμο είναι η εκμεταλλευόμενη τάξη, το προλεταριάτο, ο άμεσος εχθρός της αστικής τάξης. Αυτό συνέβη όταν οι εργάτες της Ρωσίας ανέτρεψαν το αστικό κράτος τον Οκτώβριο του 1917 και οι εργάτες και οι στρατιώτες της Γερμανίας εξεγέρθηκαν τον Νοέμβριο του 1918, αναγκάζοντας την κυβέρνησή τους να υπογράψει την ανακωχή. Αν ο Πούτιν μπόρεσε να στείλει εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες να σκοτωθούν εναντίον της Ουκρανίας, αν πολλοί Ουκρανοί σήμερα είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για την "υπεράσπιση της πατρίδας", αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι σε αυτό το μέρος του κόσμου η εργατική τάξη είναι ιδιαίτερα αδύναμη. Η κατάρρευση το 1989 των καθεστώτων που ισχυρίζονταν ότι ήταν "σοσιαλιστικά" ή "εργατικά" επέφερε ένα πολύ βίαιο πλήγμα στην παγκόσμια εργατική τάξη. Το πλήγμα αυτό επηρέασε τους εργάτες που είχαν αγωνιστεί σκληρά από το 1968 και μετά και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά ακόμη περισσότερο εκείνους στις λεγόμενες "σοσιαλιστικές" χώρες, όπως εκείνους στην Πολωνία που αγωνίστηκαν μαζικά και με μεγάλη αποφασιστικότητα τον Αύγουστο του 1980, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να παραιτηθεί από την καταστολή και να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.

Δεν είναι με το να διαδηλώνουμε "για την ειρήνη", δεν είναι με το να επιλέγουμε να υποστηρίξουμε μια χώρα εναντίον μιας άλλης που μπορούμε να φέρουμε πραγματική αλληλεγγύη στα θύματα του πολέμου, στους άμαχους πληθυσμούς και στους στρατιώτες και των δύο πλευρών, προλετάριους με στολή που μετατράπηκαν σε κρέας για κανόνια. Η μόνη αλληλεγγύη συνίσταται στην καταγγελία ΟΛΩΝ των καπιταλιστικών κρατών, ΟΛΩΝ των κομμάτων που καλούν σε συσπείρωση πίσω από την τάδε ή την δείνα εθνική σημαία, ΟΛΩΝ εκείνων που μας παρασύρουν με την ψευδαίσθηση της ειρήνης και των "καλών σχέσεων" μεταξύ των λαών. Και η μόνη αλληλεγγύη που μπορεί να έχει πραγματικό αντίκτυπο είναι η ανάπτυξη μαζικών και συνειδητών εργατικών αγώνων παντού στον κόσμο. Και ειδικότερα, αυτοί οι αγώνες πρέπει να αποκτήσουν συνείδηση του γεγονότος ότι αποτελούν προετοιμασία για την ανατροπή του συστήματος που ευθύνεται για τους πολέμους και όλη τη βαρβαρότητα που απειλεί όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα: το καπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα, τα παλιά συνθήματα του εργατικού κινήματος, που εμφανίστηκαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848, είναι περισσότερο από ποτέ στην ημερήσια διάταξη: Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα! Εργάτες όλων των χωρών, ενωθείτε!

Για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του διεθνούς προλεταριάτου!

Διεθνές Κομμουνιστικό Ρεύμα, 28.2.22

www.internationalism.org

email: [email protected]