Αυτό είναι ένα διεθνές φυλλάδιο του ICC που παράγεται σε πολλές γλώσσες. Ενθαρρύνουμε όλους όσοι συμφωνούν με αυτό να το διανείμουν είτε διαδικτυακά είτε σε χαρτί.

Η Ευρώπη έχει μπει σε πόλεμο. Δεν είναι η πρώτη φορά μετά τη δεύτερη παγκόσμια σφαγή του 1939-45. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πόλεμος κατέστρεψε την πρώην Γιουγκοσλαβία, προκαλώντας 140.000 θανάτους, με τεράστιες μαζικές σφαγές αμάχων, στο όνομα της "εθνοκάθαρσης", όπως στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995, όπου 8.000 άνδρες και έφηβοι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Ο πόλεμος που μόλις ξέσπασε με την επίθεση των ρωσικών στρατευμάτων εναντίον της Ουκρανίας δεν είναι προς το παρόν τόσο θανατηφόρος, αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμη πόσα θύματα θα πρέπει να θρυνήσουμε τελικά. Ήδη, είναι πολύ μεγαλύτερος σε κλίμακα από τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, δεν είναι οι πολιτοφυλακές ή τα μικρά κράτη που πολεμούν μεταξύ τους. Ο σημερινός πόλεμος γίνεται μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κρατών της Ευρώπης, με πληθυσμό 150 εκατομμυρίων και 45 εκατομμυρίων αντίστοιχα, και με τεράστιους στρατούς να αναπτύσσονται: 700.000 στρατιώτες στη Ρωσία και πάνω από 250.000 στην Ουκρανία.

Επιπλέον, αν οι μεγάλες δυνάμεις είχαν εμπλακεί στις συγκρούσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αυτό έγινε με έμμεσο τρόπο ή με τη συμμετοχή τους σε "δυνάμεις επέμβασης", υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα, δεν είναι μόνο η Ουκρανία που αντιμετωπίζει η Ρωσία, αλλά και όλες οι δυτικές χώρες που είναι συγκεντρωμένες στο ΝΑΤΟ, οι οποίες, αν και δεν εμπλέκονται άμεσα στις μάχες, λαμβάνουν σημαντικές οικονομικές κυρώσεις εναντίον της χώρας αυτής, την ίδια στιγμή που έχουν αρχίσει να στέλνουν όπλα στην Ουκρανία.

Ο πόλεμος που μόλις ξεκίνησε είναι ένα δραματικό γεγονός υψίστης σημασίας, πρώτα απ' όλα για την Ευρώπη, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Έχει ήδη στοιχίσει χιλιάδες ζωές στρατιωτών και των δύο πλευρών αλλά και αμάχων. Έχει ρίξει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στους δρόμους. Θα προκαλέσει περαιτέρω αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας και των δημητριακών, οι οποίες θα οδηγήσουν σε υποβαθμισμό των συνθηκών διαβίωσης, ενώ στις περισσότερες χώρες του κόσμου, οι εκμεταλλευόμενοι, οι φτωχότεροι, τις έχουν ήδη δει καταρρέουν μπροστά στον πληθωρισμό. Όπως πάντα, η τάξη που παράγει το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου, η εργατική τάξη, είναι αυτή που θα πληρώσει το υψηλότερο τίμημα για τις πολεμικές ενέργειες των αφεντικών του κόσμου.

 

Αυτός ο πόλεμος, αυτή η τραγωδία, δεν μπορεί να διαχωριστεί από όλη την παγκόσμια κατάσταση των τελευταίων δύο ετών: την πανδημία, την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, τον πολλαπλασιασμό των οικολογικών καταστροφών. Είναι μια σαφής εκδήλωση ενός κόσμου που βυθίζεται στη βαρβαρότητα.

 

Τα ψέματα της πολεμικής προπαγάνδας

Κάθε πόλεμος συνοδεύεται από μαζικές εκστρατείες ψεύδους. Για να γίνει αποδεκτός από τον πληθυσμό, και ιδιαίτερα από την εκμεταλλευόμενη τάξη, η τρομερή θυσία που του ζητείται, η θυσία της ζωής του για όσους στέλνονται στο μέτωπο, το πένθος των μητέρων του, των συντρόφων του, των παιδιών του, ο τρόμος του άμαχου πληθυσμού, οι στερήσεις και η επιδείνωση της εκμετάλλευσης, είναι απαραίτητο να γεμίσει το κεφάλι του με την ιδεολογία της άρχουσας τάξης.

Τα ψέματα του Πούτιν είναι ωμά και αντικατοπτρίζουν εκείνα του σοβιετικού καθεστώτος στο οποίο ξεκίνησε την καριέρα του ως αξιωματικός της KGB, της πολιτικής αστυνομίας και της κατασκοπευτικής οργάνωσης. Ισχυρίζεται ότι διεξάγει μια "ειδική στρατιωτική επιχείρηση" για να βοηθήσει τους ανθρώπους του Ντονμπάς που είναι θύματα "γενοκτονίας" και απαγορεύει στα μέσα ενημέρωσης, επί ποινή κυρώσεων, να χρησιμοποιούν τη λέξη "πόλεμος". Σύμφωνα με τον ίδιο, θέλει να απελευθερώσει την Ουκρανία από το "ναζιστικό καθεστώς" που την κυβερνά. Είναι αλήθεια ότι οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί της Ανατολής διώκονται από τις ουκρανικές εθνικιστικές πολιτοφυλακές, που συχνά νοσταλγούν το ναζιστικό καθεστώς, αλλά δεν υπάρχει καμία γενοκτονία.

Τα ψέματα των δυτικών κυβερνήσεων και των μέσων ενημέρωσης είναι συνήθως πιο διακριτικά. Όχι πάντα, όμως: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, συμπεριλαμβανομένου του πολύ "δημοκρατικού" Ηνωμένου Βασιλείου, της Ισπανίας, της Ιταλίας ακόμα και της... Ουκρανίας (!) μας πούλησαν την επέμβαση του 2003 στο Ιράκ στο όνομα της - εντελώς επινοημένης - απειλής των "όπλων μαζικής καταστροφής" στα χέρια του Σαντάμ Χουσεΐν. Μια επέμβαση που οδήγησε σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες μεταξύ του ιρακινού πληθυσμού, και σε αρκετές δεκάδες νεκρούς μεταξύ των στρατιωτών του συνασπισμού.

Σήμερα, οι "δημοκρατικοί" ηγέτες και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μας ταΐζουν με το παραμύθι της μάχης μεταξύ του "κακού δράκου" Πούτιν και του "καλού παιδιού" Ζελένσκι. Γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό ότι ο Πούτιν είναι ένας κυνικός εγκληματίας. Εκτός αυτού, έχει και την ανάλογη εμφάνιση. Ο Ζελένσκι επωφελείται από το γεγονός ότι δεν έχει τέτοιο ποινικό μητρώο όπως ο Πούτιν και από το γεγονός ότι υπήρξε, πριν εισέλθει στην πολιτική, ήταν δημοφιλής κωμικός ηθοποιός (με αποτέλεσμα να έχει μεγάλη περιουσία κρυμμένη σε φορολογικούς παραδείσους). Αλλά το κωμικό του ταλέντο του επέτρεψε τώρα να εισέλθει με μπρίο στον νέο του ρόλο του πολέμαρχου, έναν ρόλο που περιλαμβάνει την απαγόρευση σε άνδρες μεταξύ 18 και 60 ετών να συνοδεύουν τις οικογένειές τους που προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στο εξωτερικό και την έκκληση προς τους Ουκρανούς να σκοτωθούν για την "πατρίδα", δηλαδή για τα συμφέροντα της ουκρανικής αστικής τάξης και των ολιγαρχών. Γιατί όποιο κι αν είναι το χρώμα των κυβερνητικών κομμάτων, όποιος κι αν είναι ο τόνος των λόγων τους, όλα τα εθνικά κράτη είναι πάνω απ' όλα υπερασπιστές των συμφερόντων της εκμεταλλευτικής τάξης, της εθνικής αστικής τάξης, τόσο απέναντι στους εκμεταλλευόμενους όσο και απέναντι στον ανταγωνισμό από άλλες εθνικές αστικές τάξεις.

Σε όλη την πολεμική προπαγάνδα, κάθε κράτος παρουσιάζει τον εαυτό του ως το "θύμα της επίθεσης" που πρέπει να αμυνθεί ενάντια στον "επιτιθέμενο". Αλλά αφού όλα τα κράτη είναι στην πραγματικότητα ληστές, είναι άσκοπο να ρωτάμε ποιος ληστής πυροβόλησε πρώτος σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Σήμερα, ο Πούτιν και η Ρωσία πυροβόλησαν πρώτοι, αλλά στο παρελθόν, το ΝΑΤΟ, υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ, ενσωμάτωσε στις τάξεις του πολλές χώρες που, πριν από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ένωσης, κυριαρχούνταν από τη Ρωσία. Ξεκινώντας τον πόλεμο, ο ληστής Πούτιν στοχεύει να ανακτήσει μέρος της προηγούμενης ισχύος της χώρας του, κυρίως εμποδίζοντας την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, από τις αρχές του 20ού αιώνα, ο μόνιμος πόλεμος, με όλα τα τρομερά δεινά που προκαλεί, έχει γίνει άρρηκτα συνδεδεμένος με το καπιταλιστικό σύστημα, ένα σύστημα που βασίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων και μεταξύ των κρατών, όπου ο εμπορικός πόλεμος οδηγεί σε ένοπλο πόλεμο, όπου η επιδείνωση των οικονομικών του αντιφάσεων, της κρίσης του αναμοχλεύει όλο και πιο πολεμικές συγκρούσεις. Ένα σύστημα που βασίζεται στο κέρδος και στην άγρια εκμετάλλευση των παραγωγών, στο οποίο οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να πληρώνουν με αίμα αλλά και με ιδρώτα.

Από το 2015, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται κατακόρυφα. Αυτός ο πόλεμος απλώς επιτάχυνε βάναυσα αυτή τη διαδικασία. Ως σύμβολο αυτού του θανατηφόρου σπιράλ: Η Γερμανία άρχισε να παραδίδει όπλα στην Ουκρανία, μια ιστορική πρωτιά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο- για πρώτη φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί επίσης την αγορά και την παράδοση όπλων στην Ουκρανία- και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν απείλησε ανοιχτά να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα για να αποδείξει την αποφασιστικότητα και τις καταστροφικές του ικανότητες.

 

Πώς μπορούμε να τερματίσουμε τον πόλεμο?

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ακριβώς πώς θα εξελιχθεί ο σημερινός πόλεμος, παρόλο που η Ρωσία διαθέτει πολύ ισχυρότερο στρατό από την Ουκρανία. Σήμερα, υπάρχουν πολλές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, αλλά και στην ίδια τη Ρωσία, ενάντια στην Ρωσική σύρραξη. Αλλά δεν είναι αυτές οι διαδηλώσεις που θα βάλουν τέλος στις εχθροπραξίες. Η ιστορία έχει δείξει ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος στον καπιταλιστικό πόλεμο είναι η εκμεταλλευόμενη τάξη, το προλεταριάτο, ο άμεσος εχθρός της αστικής τάξης. Αυτό συνέβη όταν οι εργάτες της Ρωσίας ανέτρεψαν το αστικό κράτος τον Οκτώβριο του 1917 και οι εργάτες και οι στρατιώτες της Γερμανίας εξεγέρθηκαν τον Νοέμβριο του 1918, αναγκάζοντας την κυβέρνησή τους να υπογράψει την ανακωχή. Αν ο Πούτιν μπόρεσε να στείλει εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες να σκοτωθούν εναντίον της Ουκρανίας, αν πολλοί Ουκρανοί σήμερα είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για την "υπεράσπιση της πατρίδας", αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι σε αυτό το μέρος του κόσμου η εργατική τάξη είναι ιδιαίτερα αδύναμη. Η κατάρρευση το 1989 των καθεστώτων που ισχυρίζονταν ότι ήταν "σοσιαλιστικά" ή "εργατικά" επέφερε ένα πολύ βίαιο πλήγμα στην παγκόσμια εργατική τάξη. Το πλήγμα αυτό επηρέασε τους εργάτες που είχαν αγωνιστεί σκληρά από το 1968 και μετά και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά ακόμη περισσότερο εκείνους στις λεγόμενες "σοσιαλιστικές" χώρες, όπως εκείνους στην Πολωνία που αγωνίστηκαν μαζικά και με μεγάλη αποφασιστικότητα τον Αύγουστο του 1980, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να παραιτηθεί από την καταστολή και να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.

Δεν είναι με το να διαδηλώνουμε "για την ειρήνη", δεν είναι με το να επιλέγουμε να υποστηρίξουμε μια χώρα εναντίον μιας άλλης που μπορούμε να φέρουμε πραγματική αλληλεγγύη στα θύματα του πολέμου, στους άμαχους πληθυσμούς και στους στρατιώτες και των δύο πλευρών, προλετάριους με στολή που μετατράπηκαν σε κρέας για κανόνια. Η μόνη αλληλεγγύη συνίσταται στην καταγγελία ΟΛΩΝ των καπιταλιστικών κρατών, ΟΛΩΝ των κομμάτων που καλούν σε συσπείρωση πίσω από την τάδε ή την δείνα εθνική σημαία, ΟΛΩΝ εκείνων που μας παρασύρουν με την ψευδαίσθηση της ειρήνης και των "καλών σχέσεων" μεταξύ των λαών. Και η μόνη αλληλεγγύη που μπορεί να έχει πραγματικό αντίκτυπο είναι η ανάπτυξη μαζικών και συνειδητών εργατικών αγώνων παντού στον κόσμο. Και ειδικότερα, αυτοί οι αγώνες πρέπει να αποκτήσουν συνείδηση του γεγονότος ότι αποτελούν προετοιμασία για την ανατροπή του συστήματος που ευθύνεται για τους πολέμους και όλη τη βαρβαρότητα που απειλεί όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα: το καπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα, τα παλιά συνθήματα του εργατικού κινήματος, που εμφανίστηκαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848, είναι περισσότερο από ποτέ στην ημερήσια διάταξη: Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα! Εργάτες όλων των χωρών, ενωθείτε!

Για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του διεθνούς προλεταριάτου!

Διεθνές Κομμουνιστικό Ρεύμα, 28.2.22

www.internationalism.org

email: [email protected]

Το σημερινό ιμπεριαλιστικό λουτρό αίματος στη Μέση Ανατολή, είναι μόνο το τελευταίο σε έναν αιώνα σχεδόν μόνιμου πολέμου που χαρακτηρίζει τον παγκόσμιο καπιταλισμό από το 1914 και μετά.

Οι σφαγές πολλών εκατομμυρίων ανυπεράσπιστων αμάχων, οι γενοκτονίες, η μετατροπή πόλεων, ακόμη και ολόκληρων χωρών σε ερείπια, δεν έφεραν τίποτε άλλο παρά την υπόσχεση για περισσότερες και χειρότερες φρικαλεότητες που θα έρθουν.

Οι δικαιολογίες ή οι "λύσεις" που προτείνονται από τις διάφορες αντιμαχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μικρές ή μεγάλες, για το σημερινό μακελειό, όπως και για όλα τα προηγούμενα, ισοδυναμούν με μια γιγαντιαία απάτη για να κατευνάσουν, να διχάσουν και να προετοιμάσουν την εκμεταλλευόμενη εργατική τάξη για αδελφοκτόνο σφαγή εκ μέρους της μιας εθνικής αστικής τάξης εναντίον της άλλης.

Σήμερα ένας κατακλυσμός από φωτιά και ατσάλι πέφτει βροχή πάνω στους ανθρώπους που ζουν στο Ισραήλ και τη Γάζα. Από τη μια πλευρά, η Χαμάς.Από την άλλη, ο ισραηλινός στρατός. Στη μέση, εργάτες που βομβαρδίζονται, πυροβολούνται, εκτελούνται και παίρνουν ομήρους. Χιλιάδες έχουν ήδη πεθάνει.

Σε όλο τον κόσμο, η αστική τάξη μας καλεί να διαλέξουμε στρατόπεδο. Υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης στην ισραηλινή καταπίεση. Ή υπέρ της ισραηλινής απάντησης στην παλαιστινιακή τρομοκρατία. Ο καθένας καταγγέλλει τη βαρβαρότητα του άλλου για να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Το ισραηλινό κράτος καταπιέζει τον παλαιστινιακό λαό εδώ και δεκαετίες, με αποκλεισμούς, παρενοχλήσεις, σημεία ελέγχου και εξευτελισμούς. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις σκοτώνουν αθώους ανθρώπους με επιθέσεις με μαχαίρι και βομβιστικές επιθέσεις. Κάθε πλευρά ζητά να χυθεί το αίμα της άλλης.

Αυτή η θανατηφόρα λογική είναι η λογική του ιμπεριαλιστικού πολέμου! Είναι οι εκμεταλλευτές μας και τα κράτη τους που διεξάγουν πάντα έναν ανελέητο πόλεμο για την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων. Και είμαστε εμείς, η εργατική τάξη, οι εκμεταλλευόμενοι, που πληρώνουμε πάντα το τίμημα, με τη ζωή μας.

 

Για εμάς, τους προλετάριους, δεν υπάρχει πλευρά να διαλέξουμε, δεν έχουμε πατρίδα, δεν έχουμε έθνος να υπερασπιστούμε! Και στις δύο πλευρές των συνόρων, είμαστε η ίδια τάξη! Ούτε το Ισραήλ, ούτε η Παλαιστίνη!

Μόνο το ενωμένο διεθνές προλεταριάτο μπορεί να βάλει τέλος σε αυτές τις αυξανόμενες σφαγές και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από αυτές. Αυτή η μοναδική, διεθνιστική, λύση, που προετοιμάστηκε από μια χούφτα κομμουνιστών της Αριστεράς του Τσίμερβαλντ, επικυρώθηκε τον Οκτώβριο του 1917 στη Ρωσία, όταν ο επαναστατικός αγώνας της εργατικής τάξης ανέτρεψε το καπιταλιστικό καθεστώς και εγκαθίδρυσε τη δική της πολιτική ταξική εξουσία. Με το παράδειγμά του ο Οκτώβρης ενέπνευσε ένα ευρύτερο, διεθνές επαναστατικό κίνημα που επέβαλε το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το μόνο πολιτικό ρεύμα που επέζησε από την ήττα αυτού του επαναστατικού κύματος και διατήρησε τη μαχητική υπεράσπιση της διεθνιστικής αρχής ήταν η Κομμουνιστική Αριστερά. Στη δεκαετία του '30 διατήρησε αυτή τη θεμελιώδη γραμμή της εργατικής τάξης κατά τη διάρκεια του ισπανικού πολέμου και του σινοϊαπωνικού πολέμου, ενώ άλλα πολιτικά ρεύματα όπως οι σταλινικοί, οι τροτσκιστές ή οι αναρχικοί επέλεξαν το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδό τους που υποκίνησε αυτές τις συγκρούσεις. Η Κομμουνιστική Αριστερά διατήρησε τον διεθνισμό της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ αυτά τα άλλα ρεύματα συμμετείχαν στην ιμπεριαλιστική σφαγή που μεταμφιέστηκε σε μάχη μεταξύ "φασισμού και αντιφασισμού" ή/και υπεράσπισης της "Σοβιετικής" Ένωσης.

Σήμερα, οι λιγοστές οργανωμένες μαχητικές δυνάμεις της Κομμουνιστικής Αριστεράς εξακολουθούν να εμμένουν σε αυτή τη διεθνιστική αδιαλλαξία, αλλά οι λιγοστοί πόροι τους αποδυναμώνονται περαιτέρω από τον κατακερματισμό σε διάφορες ομάδες και ένα αμοιβαία εχθρικό, σεχταριστικό πνεύμα.

Γι' αυτό, μπροστά στην αυξανόμενη κάθοδο στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, αυτές οι ανομοιογενείς δυνάμεις πρέπει να κάνουν μια κοινή διακήρυξη ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενάντια στις εκκλήσεις για εθνική άμυνα πίσω από τους εκμεταλλευτές, ενάντια στις υποκριτικές εκκλήσεις για "ειρήνη" και υπέρ της προλεταριακής ταξικής πάλης που οδηγεί στην κομμουνιστική επανάσταση.

ΕΡΓΆΤΕΣ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ, ΕΝΩΘΕΊΤΕ!

Διεθνές Κομμουνιστικό Ρεύμα

Διεθνιστική Φωνή

17.10.2023

---

Γιατί αυτή η έκκληση;

 

Μόλις πριν από 20 μήνες, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, μια παρόμοια κοινή δήλωση προτάθηκε στις ομάδες της Κομμουνιστικής Αριστεράς από το ICC. Οι ομάδες που την υπέγραψαν εκτός από το ΔΚΔ - Istituto Onorato Damen, Internationalist Voice, International Communist Perspective (Νότια Κορέα) - στη συνέχεια συνέταξαν δύο Δελτία Συζήτησης των Ομάδων της Κομμουνιστικής Αριστεράς που συζητούσαν τις αντίστοιχες θέσεις και διαφορές τους και πραγματοποίησαν κοινές δημόσιες συναντήσεις.

Ωστόσο, άλλες ομάδες της Κομμουνιστικής Αριστεράς αρνήθηκαν να υπογράψουν την έκκληση (ή δεν απάντησαν καθόλου), παρόλο που συμφωνούσαν με τις διεθνιστικές αρχές της. Δεδομένης της ακόμη μεγαλύτερης επείγουσας ανάγκης να υπερασπιστούμε από κοινού αυτή την αρχή σήμερα, ζητάμε από αυτές τις ομάδες - που αναφέρονται παρακάτω - να επανεξετάσουν και να υπογράψουν αυτή την έκκληση.

Ένα επιχείρημα κατά της υπογραφής της κοινής δήλωσης για την Ουκρανία ήταν ότι άλλες διαφορές μεταξύ των ομάδων ήταν πολύ μεγάλες για να το επιτρέψουν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ύπαρξη αυτών των σημαντικών διαφορών, είτε πρόκειται για ζητήματα ανάλυσης, είτε για θεωρητικά ζητήματα, είτε για την αντίληψη του πολιτικού κόμματος, είτε ακόμη και για τους όρους ένταξης των αγωνιστών. Αλλά η πιο επείγουσα και θεμελιώδης αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, το ταξικό σύνορο που διακρίνει τις επαναστατικές πολιτικές οργανώσεις, είναι πολύ πιο σημαντικό. Και μια κοινή δήλωση πάνω σε αυτό το ζήτημα δεν σημαίνει ότι οι άλλες διαφορές ξεχνιούνται. Αντιθέτως, τα Δελτία Συζήτησης δείχνουν ότι ένα φόρουμ για τη συζήτησή τους είναι δυνατό και αναγκαίο.

Ένα άλλο επιχείρημα ήταν ότι χρειαζόταν μια πιο πρακτική επιρροή της διεθνιστικής προοπτικής στην εργατική τάξη, ευρύτερη από μια απλή έκκληση που περιοριζόταν στην κομμουνιστική Αριστερά. Φυσικά όλες οι διεθνιστικές μαχητικές κομμουνιστικές οργανώσεις θέλουν μεγαλύτερη επιρροή στην εργατική τάξη. Αλλά αν οι διεθνιστικές οργανώσεις της Κομμουνιστικής Αριστεράς δεν είναι καν σε θέση να δράσουν πρακτικά από κοινού με βάση τη θεμελιώδη αρχή τους σε κρίσιμες στιγμές της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, τότε πώς περιμένουν να ληφθούν σοβαρά υπόψη από ευρύτερα τμήματα του προλεταριάτου[1];

Η σημερινή σύγκρουση Ισραήλ - Παλαιστίνης, πιο επικίνδυνη και ευμετάβλητη από όλες τις προηγούμενες, που έρχεται λιγότερο από δύο χρόνια μετά την επανεμφάνιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, και παράλληλα με πολλές άλλες ιμπεριαλιστικές αναφλέξεις που αναζωπυρώθηκαν πρόσφατα (Σερβία/Κόσοβο, Αζερμπαϊτζάν/Αρμενία και οι αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας για την Ταϊβάν) σημαίνει ότι μια κοινή διεθνιστική δήλωση είναι ακόμη πιο επιτακτική από πριν.

Γι' αυτό ζητάμε άμεσα και δημόσια από τις παρακάτω ομάδες να δείξουν την προθυμία τους να συνυπογράψουν την δήλωση κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου που τυπώθηκε παραπάνω, η οποία μπορεί στη συνέχεια, αν χρειαστεί, να τροποποιηθεί ή να αναδιατυπωθεί σύμφωνα με τον κοινό διεθνιστικό σκοπό της:

 

ICT (Διεθνιστική Κομμουνιστική Τάση)

PCI (Programma Comunista)

PCI (Il Partito Comunista)

PCI (Le Prolétaire, Il Comunista)

IOD (Istituto Onorato Damen)

 

Άλλες ομάδες εκτός της Κομμουνιστικής Αριστεράς που συμφωνούν με τις διεθνιστικές θέσεις που υπερασπίζονται στην παρούσα έκκληση μπορούν να ανακοινώσουν την υποστήριξή τους στην παρούσα έκκληση και να τη διανείμουν.

“Call from the communist left: down with the massacres, no support to any imperialist camp! No to pacifist illusions! For proletarian internationalism!”

---

Από το Σάββατο, ένας κατακλυσμός από φωτιά και ατσάλι πέφτει βροχή στους ανθρώπους που ζουν στο Ισραήλ και τη Γάζα. Από τη μια πλευρά, η Χαμάς. Από την άλλη, ο ισραηλινός στρατός. Στη μέση, πολίτες που βομβαρδίζονται, πυροβολούνται, εκτελούνται και κρατούνται όμηροι. Χιλιάδες έχουν ήδη πεθάνει.

Σε όλο τον κόσμο, η αστική τάξη μας καλεί να διαλέξουμε πλευρά. Υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης στην ισραηλινή καταπίεση. Ή υπέρ της ισραηλινής απάντησης στην παλαιστινιακή τρομοκρατία. Ο καθένας καταγγέλλει τη βαρβαρότητα του άλλου για να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Το ισραηλινό κράτος καταπιέζει τον παλαιστινιακό λαό εδώ και δεκαετίες, με αποκλεισμούς, παρενοχλήσεις, σημεία ελέγχου και εξευτελισμούς, οπότε η εκδίκηση θα ήταν θεμιτή. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις σκοτώνουν αθώους ανθρώπους με επιθέσεις με μαχαίρι και βομβιστικές επιθέσεις. Κάθε πλευρά ζητά να χυθεί το αίμα της άλλης.

Αυτή η θανατηφόρα λογική είναι η λογική του ιμπεριαλιστικού πολέμου! Είναι οι εκμεταλλευτές μας και τα κράτη τους που διεξάγουν πάντα έναν ανελέητο πόλεμο για την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων. Και είμαστε εμείς, η εργατική τάξη, οι εκμεταλλευόμενοι, που πληρώνουμε πάντα το τίμημα, με τη ζωή μας.

Για εμάς, τους προλετάριους, δεν υπάρχει πλευρά να διαλέξουμε, δεν έχουμε πατρίδα, δεν έχουμε έθνος να υπερασπιστούμε! Και στις δύο πλευρές των συνόρων, είμαστε ταξικά αδέλφια! Ούτε το Ισραήλ, ούτε η Παλαιστίνη!

 

Δεν υπάρχει τέλος στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή

Ο εικοστός αιώνας ήταν ένας αιώνας πολέμων, των πιο φρικτών πολέμων στην ιστορία της ανθρωπότητας, και κανένας από αυτούς δεν εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των εργαζομένων. Οι τελευταίοι καλούνταν πάντα να πάνε και να σκοτωθούν κατά εκατομμύρια για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους, στο όνομα της υπεράσπισης της "πατρίδας", του "πολιτισμού", της "δημοκρατίας", ακόμη και της "σοσιαλιστικής πατρίδας" (όπως κάποιοι παρουσίαζαν την ΕΣΣΔ του Στάλιν και των γκουλάγκ).

Σήμερα, υπάρχει ένας νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Και στις δύο πλευρές, οι κυρίαρχες κλίκες καλούν τους εκμεταλλευόμενους να "υπερασπιστούν την πατρίδα", είτε είναι εβραϊκή είτε παλαιστινιακή. Τους Εβραίους εργάτες που στο Ισραήλ τους εκμεταλλεύονται οι Εβραίοι καπιταλιστές, τους Παλαιστίνιους εργάτες που τους εκμεταλλεύονται οι Εβραίοι καπιταλιστές ή οι Άραβες καπιταλιστές (και συχνά πολύ πιο άγρια απ' ό,τι οι Εβραίοι καπιταλιστές, αφού στις παλαιστινιακές επιχειρήσεις το εργατικό δίκαιο εξακολουθεί να είναι αυτό της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας).

Οι Εβραίοι εργάτες έχουν ήδη πληρώσει βαρύ τίμημα για την πολεμική τρέλα της αστικής τάξης στους πέντε πολέμους που έχουν υποστεί από το 1948. Μόλις βγήκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκέτο της Ευρώπης που καταστράφηκε από τον παγκόσμιο πόλεμο, οι παππούδες και οι γιαγιάδες αυτών που σήμερα φορούν τη στολή της Tsahal (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) παρασύρθηκαν στον πόλεμο μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών χωρών. Στη συνέχεια, οι γονείς τους πλήρωσαν το τίμημα με αίμα στους πολέμους του 1967, του 1973 και του 1982. Αυτοί οι στρατιώτες δεν είναι αποτρόπαια κτήνη που η μόνη τους σκέψη είναι να σκοτώνουν παιδιά Παλαιστινίων. Είναι νεαροί στρατεύσιμοι, κυρίως εργάτες, που πεθαίνουν από φόβο και αηδία, οι οποίοι αναγκάζονται να ενεργούν ως αστυνομικοί και των οποίων τα κεφάλια είναι γεμάτα με προπαγάνδα για τη "βαρβαρότητα" των Αράβων.

Οι Παλαιστίνιοι εργάτες, επίσης, έχουν ήδη πληρώσει ένα τρομερό τίμημα με αίμα. Εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους το 1948 από τον πόλεμο που διεξήγαγαν οι ηγέτες τους και πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατολογημένοι ως έφηβοι στη Φατάχ, το PFLP ή τις πολιτοφυλακές της Χαμάς.

Οι μεγαλύτερες σφαγές των Παλαιστινίων δεν έγιναν από τους στρατούς του Ισραήλ, αλλά από εκείνους των χωρών όπου στάθμευαν, όπως η Ιορδανία και ο Λίβανος: τον Σεπτέμβριο του 1970 ("Μαύρος Σεπτέμβρης") ο "Μικρός Βασιλιάς" Χουσεΐν τους εξόντωσε μαζικά, σε σημείο που κάποιοι από αυτούς κατέφυγαν στο Ισραήλ για να γλιτώσουν τον θάνατο. Τον Σεπτέμβριο του 1982, αραβικές πολιτοφυλακές (ομολογουμένως χριστιανικές και συμμαχικές με το Ισραήλ) τους έσφαξαν στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στη Βηρυτό.

 

Εθνικισμός και θρησκεία, δηλητήρια για τους εκμεταλλευόμενους

Σήμερα, στο όνομα της "παλαιστινιακής πατρίδας", οι Άραβες εργάτες κινητοποιούνται για άλλη μια φορά εναντίον των Ισραηλινών, η πλειοψηφία των οποίων είναι Ισραηλινοί εργάτες, όπως και οι τελευταίοι καλούνται να σκοτωθούν για την υπεράσπιση της "γης της επαγγελίας".

Η εθνικιστική προπαγάνδα ρέει αηδιαστικά και από τις δύο πλευρές, μια ψυχοφθόρα προπαγάνδα σχεδιασμένη να μετατρέπει τους ανθρώπους σε άγρια θηρία. Η ισραηλινή και η αραβική αστική τάξη την αναμοχλεύουν για περισσότερο από μισό αιώνα. Οι Ισραηλινοί και οι Άραβες εργάτες έχουν συνεχώς ακούσει ότι πρέπει να υπερασπιστούν τη γη των προγόνων τους. Για τους πρώτους, η συστηματική στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας έχει αναπτύξει μια ψύχωση εγκλωβισμού προκειμένου να τους μετατρέψει σε "καλούς στρατιώτες". Για τους δεύτερους, εμπεδώθηκε η επιθυμία να δώσουν μάχη με το Ισραήλ προκειμένου να βρουν μια πατρίδα. Και για να γίνει αυτό, οι ηγέτες των αραβικών χωρών στις οποίες ήταν πρόσφυγες τους κράτησαν για δεκαετίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε αφόρητες συνθήκες διαβίωσης.

Ο εθνικισμός είναι μια από τις χειρότερες ιδεολογίες που επινόησε η αστική τάξη. Είναι η ιδεολογία που της επιτρέπει να συγκαλύπτει τον ανταγωνισμό μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, να τους ενώνει όλους πίσω από την ίδια σημαία, για την οποία οι εκμεταλλευόμενοι θα σκοτωθούν στην υπηρεσία των εκμεταλλευτών, για την υπεράσπιση των συμφερόντων και των προνομίων της άρχουσας τάξης.

Για να τα επισφραγίσει όλα, σε αυτόν τον πόλεμο προστίθεται το δηλητήριο της θρησκευτικής προπαγάνδας, του είδους που δημιουργεί τον πιο παράφορο φανατισμό. Οι Εβραίοι καλούνται να υπερασπιστούν με το αίμα τους το Τείχος των Δακρύων του Ναού του Σολομώντα. Οι μουσουλμάνοι πρέπει να δώσουν τη ζωή τους για το Τζαμί του Ομάρ και τους ιερούς τόπους του Ισλάμ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη επιβεβαιώνει ξεκάθαρα ότι η θρησκεία είναι "το όπιο του λαού", όπως το έθεσαν οι επαναστάτες του 19ου αιώνα. Ο σκοπός της θρησκείας είναι να παρηγορεί τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους. Σε εκείνους για τους οποίους η ζωή στη γη είναι κόλαση, λέγεται ότι θα είναι ευτυχισμένοι μετά το θάνατό τους, αρκεί να ξέρουν πώς να κερδίσουν τη σωτηρία τους. Και αυτή η σωτηρία ανταλλάσσεται με θυσίες, υποταγή, ακόμη και με το να δίνουν τη ζωή τους στην υπηρεσία του "ιερού πολέμου".

Το γεγονός ότι, στις αρχές του 21ου αιώνα, ιδεολογίες και δεισιδαιμονίες που χρονολογούνται από την αρχαιότητα ή τον Μεσαίωνα εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρέως για να οδηγήσουν τα ανθρώπινα όντα να θυσιάσουν τις ζωές τους, λέει πολλά για την κατάσταση βαρβαρότητας στην οποία βυθίζεται η Μέση Ανατολή, μαζί με πολλά άλλα μέρη του κόσμου.

 

Οι μεγάλες δυνάμεις είναι υπεύθυνες για τον πόλεμο

Οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων είναι αυτοί που δημιούργησαν την κολασμένη κατάσταση στην οποία πεθαίνουν σήμερα κατά χιλιάδες οι εκμεταλλευόμενοι λαοί αυτής της περιοχής. Ήταν η ευρωπαϊκή αστική τάξη, και ιδιαίτερα η βρετανική αστική τάξη με τη "Διακήρυξη Μπάλφουρ" του 1917, η οποία, προκειμένου να διαιρέσει και να κυριαρχήσει, επέτρεψε τη δημιουργία μιας "εβραϊκής πατρίδας" στην Παλαιστίνη, προωθώντας έτσι τις σοβινιστικές ουτοπίες του σιωνισμού. Ήταν οι ίδιες αστικές τάξεις που, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο μόλις είχαν κερδίσει, φρόντισαν να μεταφερθούν στην Παλαιστίνη εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι της Κεντρικής Ευρώπης, αφού είχαν φύγει από τα στρατόπεδα ή είχαν περιπλανηθεί μακριά από την περιοχή προέλευσής τους. Αυτό σήμαινε ότι δεν χρειαζόταν να τους φιλοξενήσουν στην πατρίδα τους.

Αυτές οι ίδιες αστικές τάξεις, πρώτα η βρετανική και η γαλλική και στη συνέχεια η αμερικανική αστική τάξη, ήταν που εξόπλισαν μέχρι τα δόντια το κράτος του Ισραήλ, προκειμένου να του δώσουν το ρόλο της αιχμής του δυτικού μπλοκ στην περιοχή αυτή κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ενώ η ΕΣΣΔ, από την πλευρά της, εξόπλιζε όσο το δυνατόν περισσότερο τους Άραβες συμμάχους της. Χωρίς αυτούς τους μεγάλους "χορηγούς", οι πόλεμοι του 1956, του 1967, του 1973 και του 1982 δεν θα μπορούσαν να είχαν πραγματοποιηθεί.

Σήμερα, οι αστικές τάξεις του Λιβάνου, του Ιράν και πιθανώς της Ρωσίας εξοπλίζουν και προωθούν τη Χαμάς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μόλις έστειλαν το μεγαλύτερο αεροπλανοφόρο τους στη Μεσόγειο και ανακοίνωσαν νέες παραδόσεις όπλων στο Ισραήλ. Στην πραγματικότητα, όλες οι μεγάλες δυνάμεις συμμετέχουν περισσότερο ή λιγότερο άμεσα σε αυτόν τον πόλεμο και αυτές τις σφαγές!

Αυτός ο νέος πόλεμος απειλεί να ρίξει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή στο χάος! Αυτή δεν είναι η πολλοστή αιματηρή αντιπαράθεση που βυθίζει στο πένθος αυτή τη γωνιά του κόσμου. Η ίδια η κλίμακα των δολοφονιών δείχνει ότι η βαρβαρότητα έχει φτάσει σε ένα νέο επίπεδο: νέοι άνθρωποι που χορεύουν σε ένα φεστιβάλ θερίζονται με πολυβόλα, γυναίκες και παιδιά εκτελούνται στο δρόμο από απόσταση αναπνοής, χωρίς άλλο στόχο από το να ικανοποιήσουν την επιθυμία για τυφλή εκδίκηση, ένα χαλί από βόμβες για να εξοντώσουν έναν ολόκληρο πληθυσμό, δύο εκατομμύρια άνθρωποι στη Γάζα που στερούνται τα πάντα, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, τρόφιμα... Δεν υπάρχει στρατιωτική λογική σε όλες αυτές τις φρικαλεότητες, σε όλα αυτά τα εγκλήματα! Και οι δύο πλευρές κυλιούνται στην πιο φρικτή και παράλογη δολοφονική μανία!

Αλλά υπάρχει κάτι ακόμη πιο σοβαρό: αυτό το κουτί της Πανδώρας δεν θα κλείσει ποτέ ξανά. Όπως και με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία και τη Λιβύη, δεν θα υπάρξει επιστροφή, ούτε "επιστροφή στην ειρήνη". Ο καπιταλισμός παρασύρει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ανθρωπότητας στον πόλεμο, τον θάνατο και την αποσύνθεση της κοινωνίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία διαρκεί ήδη σχεδόν δύο χρόνια και έχει βαλτώσει σε ατελείωτο μακελειό. Σφαγές βρίσκονται επίσης σε εξέλιξη στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Και υπάρχει ήδη η απειλή ενός νέου πολέμου μεταξύ των εθνών της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο καπιταλισμός είναι πόλεμος!

 

Για να μπει ένα τέλος στον πόλεμο, ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί.

Οι εργαζόμενοι όλων των χωρών πρέπει να αρνηθούν να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου αστικού στρατοπέδου.

Ειδικότερα, πρέπει να αρνηθούν να ξεγελαστούν από τη ρητορική των κομμάτων που ισχυρίζονται ότι είναι εργατικά, των κομμάτων της αριστεράς και της άκρας αριστεράς, τα οποία τους ζητούν να δείξουν "αλληλεγγύη με τις παλαιστινιακές μάζες" στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους σε μια "πατρίδα".Η παλαιστινιακή πατρίδα δεν θα είναι ποτέ τίποτα άλλο παρά ένα αστικό κράτος στην υπηρεσία της εκμεταλλευτικής τάξης και που θα καταπιέζει αυτές τις ίδιες μάζες, με μπάτσους και φυλακές.Η αλληλεγγύη των εργατών των πιο προηγμένων καπιταλιστικών χωρών δεν πηγαίνει στους "Παλαιστίνιους", όπως δεν πηγαίνει και στους "Ισραηλινούς", ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.Πηγαίνει στους εργάτες και τους ανέργους του Ισραήλ και της Παλαιστίνης (οι οποίοι, άλλωστε, έχουν ήδη ηγηθεί αγώνων ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, παρά την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί), όπως ακριβώς πηγαίνει και στους εργάτες όλων των άλλων χωρών του κόσμου.Η καλύτερη αλληλεγγύη που μπορούν να προσφέρουν είναι σίγουρα να μην ενθαρρύνουν τις εθνικιστικές τους αυταπάτες.

Αυτή η αλληλεγγύη σημαίνει πάνω απ' όλα την ανάπτυξη του αγώνα τους ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που ευθύνεται για όλους τους πολέμους, έναν αγώνα ενάντια στην ίδια τους την αστική τάξη.

Η εργατική τάξη θα πρέπει να κερδίσει την ειρήνη με την ανατροπή του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, και σήμερα αυτό σημαίνει την ανάπτυξη των αγώνων της σε ταξικό έδαφος, ενάντια στις όλο και πιο σκληρές οικονομικές επιθέσεις που δέχεται από ένα σύστημα σε ανυπέρβλητη κρίση.

Ενάντια στον εθνικισμό, ενάντια στους πολέμους στους οποίους θέλουν να σας σύρουν οι εκμεταλλευτές σας:

Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε

Διεθνές Κομμουνιστικό Ρεύμα, 09.10.2023