Ουκρανία: Η επίθεση της Ρωσίας εναντίων των ανταγωνιστριών της μεγάλων δυνάμεων

 

Από την 21η Νοεμβρίου η Ουκρανία έχει εισέλθει σε κατάσταση πολιτικής κρίσης η οποία ομοιάζει πολύ με την λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004. Όπως και το 2004 η φιλορωσική παράταξη βρίσκεται «στα μαχαίρια» με την αντιπολίτευση, τον δεδηλωμένο υπέρμαχο του «ανοίγματος στην Δύση». Η ίδια όξυνση των διπλωματικών εντάσεων υπάρχει μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.

Ωστόσο, τούτη η νέα έκδοση δεν είναι ένα απλό αντίγραφο. Το 2004 η απόρριψη μιας καταφανούς εκλογικής νοθείας άναψε την θρυαλλίδα. Σήμερα η αιτία της κρίσης είναι η απόρριψη από τον πρόεδρο Βίκτορ Γιανούκοβιτς της συμφωνίας συνεργασίας που προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το ζήτημα με την Ευρωπαϊκή Ένωση μία εβδομάδα πριν από την προβλεπόμενη υπογραφή της συμφωνίας προκάλεσε μια βίαιη επίθεση κατά της κυβέρνησης από διάφορες φιλοευρωπαϊκές μερίδες της ουκρανικής αστικής τάξης, που κραυγάζουν περί «εσχάτης προδοσίας» και απαιτούν την παραίτηση του προέδρου. Ανταποκρινόμενοι στις εκκλήσεις προς «τον λαό να απαντήσει σε αυτήν την ενέργεια σαν να επρόκειτο για απόπειρα πραξικοπήματος, δηλαδή για κάθοδο στους δρόμους»1 οι διαδηλωτές κατέλαβαν το κέντρο του Κιέβου και κατασκήνωσαν στην Πλατεία Ανεξαρτησίας, το συμβολικό κέντρο της Πορτοκαλί Επανάστασης. Η βίαιη καταστολή, οι συγκρούσεις και ο μεγάλος αριθμός τραυματιών ανάγκασαν τον πρωθυπουργό Μίκολα Αζάροφ να δηλώσει ότι «αυτό που συμβαίνει έχει όλα τα γνωρίσματα ενός πραξικοπήματος» και στην διοργάνωση αντιδιαδηλώσεων. Όπως και το 2004, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις μεγάλες δημοκρατικές χώρες έκαναν πολύ θόρυβο περί της βούλησης του ουκρανικού λαού να απελευθερωθεί από την υποστηριζόμενη από την Μόσχα κλίκα που βρίσκεται στην εξουσία. Οι φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ δεν προέβαλαν τόσο πολύ την προοπτική της δημοκρατίας αλλά την βίαιη καταστολή εκ μέρους της φιλορωσικής παράταξης, τα ψέματα της Ρωσίας και τους δικτάτορες του Πούτιν. Η ελπίδα για μια καλύτερη και πιο ελεύθερη ζωή δεν συνδέεται πλέον με την προοπτική μιας εκλογικής νίκης της αντιπολίτευσης, η οποία σήμερα είναι μειοψηφία σε αντίθεση με το 2004 όταν ο Βίκτορ Γιουστσένκο ήταν σίγουρο ότι θα νικήσει.

Ουκρανία: ένα ιμπεριαλιστικό μήλον της έριδος

Το 2005 γράφαμε σχετικά με την Πορτοκαλί Επανάσταση:

«Πίσω από τα επιφαινόμενα το ουσιαστικό ζήτημα δεν έχει καμία σχέση με τον αγώνα για δημοκρατία. Το πραγματικό ζήτημα είναι η ολοένα εντεινόμενη αντιπαράθεση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, και συγκεκριμένα η σημερινή επίθεση των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας, η οποία αποσκοπεί να θέσει την Ουκρανία εκτός της ρωσικής σφαίρας επιρροής. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Πούτιν έστρεψε τα πυρά του βασικά κατά των ΗΠΑ. Πράγματι, οι ΗΠΑ βρίσκονται πίσω από την υποψηφιότητα Γιούστσενκο και το «πορτοκαλί» του κίνημα. Κατά την διάρκεια της διάσκεψης στο Νέο Δελχί, στις 5 Δεκεμβρίου, ο αρχηγός του Κρεμλίνου κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι προσπαθούν να «αναδιαμορφώσουν την ποικιλομορφία των πολιτισμών διαμέσου της αρχής ενός μονοπολικού κόσμου, που ισοδυναμεί με ένα «στρατόπεδο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων» και να επιβάλλουν μια «δικτατορία επί των διεθνών σχέσεων διαμέσου μιας ηχηρής ψευδοδημοκρατικής πολυλογίας». Ο Πούτιν δεν δίστασε να πει καταπρόσωπο στις Ηνωμένες Πολιτείες την πραγματικότητα στην οποία βρίσκονται στο Ιράκ, όταν στις 7 Δεκεμβρίου στην Μόσχα επεσήμανε στον ιρακινό πρόεδρο ότι δεν μπορεί να καταλάβει «πώς είναι δυνατόν να διενεργούνται εκλογές υπό καθεστώς πλήρους κατοχής από ξένες δυνάμεις»! Με το ίδιο πνεύμα ο Ρώσος πρόεδρος τάχθηκε κατά της διακήρυξης των 55 χωρών του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη) η οποία υποστήριξε την διαδικασία που λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία και επιβεβαίωσε τον ρόλο του οργανισμού σε ρόλο παρατηρητή για τον τρίτο γύρο των προεδρικών εκλογών της 26ης Δεκεμβρίου. Η ταπείνωση που επιφύλαξε στον Πούτιν η «διεθνής κοινότητα» με την άρνησή της να του αναγνωρίσει την «αυλή» του επιδεινώνεται από το γεγονός ότι πολλές εκατοντάδες παρατηρητές θα σταλούν όχι μονάχα από τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά επίσης και από την Μεγάλη Βρετανία και την Γερμανία.

Από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την καταστροφική ίδρυση της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών (πράγμα που σήμαινε την διάσωση των ψιχίων της πρώην αυτοκρατορίας της) τα σύνορα της Ρωσίας βρίσκονται διαρκώς υπό απειλή, τόσο λόγω της πίεσης της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και της συνεχούς εγγενούς τάσης τους να προκαλούν ένταση στην περιοχή. Η εξαπόλυση του πρώτου πολέμου κατά της Τσετσενίας το 1992 και στην συνέχεια του δευτέρου το 1996 υπό το πρόσχημα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας εκφράζει την ωμότητα μιας δύναμης που βρίσκεται σε παρακμή και προσπαθεί να διασφαλίσει πάσει θυσία την στρατηγικά ζωτική της θέση στον Καύκασο. Για την Μόσχα ο πόλεμος ήταν ζήτημα εναντίωσης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Ουάσιγκτον, η οποία αποβλέπει στην αποσταθεροποίηση της Ρωσίας, καθώς και εναντίωσης στο Βερολίνου, το οποίο αναπτύσσει μια αδιαμφισβήτητη επιθετικότητα, όπως είδαμε και την άνοιξη του 1991, όταν η Γερμανία έπαιξε μείζονα ρόλο στο ξέσπασμα της γιουγκοσλαβικής σύρραξης.

Το ζήτημα του Καυκάσου επομένως μακράν απέχει από την επίλυσή του, διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν με τρόπο αποφασιστικό να προωθούν τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Εντός αυτού του πλαισίου μπορούμε να καταλάβουμε την εκδίωξη του Σεβαρντνάτζε το 2003 από την «ρόδινη επανάσταση», η οποία έφερε μια φιλοαμερικανική κλίκα στην εξουσία. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να εγκαταστήσουν τα στρατεύματά τους στην χώρα, εκτός από αυτά που έστειλαν στο Κιργιστάν και στο Ουζμπεκιστάν, βόρεια του Αφγανιστάν. Τούτο ενισχύει την αμερικανική παρουσία νοτίως της Ρωσίας και ενέχει τον κίνδυνο η τελευταία να βρεθεί περικυκλωμένη από τις ΗΠΑ. Το ουκρανικό ζήτημα ήταν πάντοτε καίριας σημασίας είτε κατά την διάρκεια της τσαρικής είτε της σοβιετικής Ρωσίας, αλλά σήμερα τα προβλήματα τίθενται με ακόμη πιο κρίσιμο τρόπο.

Στο οικονομικό επίπεδο η συνεργασία μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας έχει πολύ μεγάλη σημασία για την Μόσχα, αλλά κυρίως από στρατηγικής και στρατιωτικής απόψεως ο έλεγχος της Ουκρανίας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τον έλεγχο του Καυκάσου. Αυτό συμβαίνει διότι κατά πρώτο λόγο η Ουκρανία είναι η τρίτη πυρηνική δύναμη στον κόσμο χάρις στις στρατιωτικές βάσεις ατομικών όπλων που κληρονόμησε από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ. Η Μόσχα τις χρειάζεται προκειμένου να επιδείξει, μέσα στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών εκβιασμών, την ικανότητά της να έχει τον έλεγχο πάνω σε μια τόσο μεγάλη πυρηνική δύναμη. Δεύτερον, εάν η Μόσχα έχει απολέσει κάθε δυνατότητα να αποκτήσει μια άμεση πρόσβαση στην Μεσόγειο, η απώλεια της Ουκρανίας θα σημάνει μείωση της δυνατότητας να έχει πρόσβαση στην Μαύρη Θάλασσα. Πίσω από την απώλεια πρόσβασης στην Μαύρη Θάλασσα, όπου οι πυρηνικές βάσεις και ο στόλος της Ρωσίας βρίσκονται στην Σεβαστούπολη, υπάρχει η αποδυνάμωση των μέσων για να αποκτήσει σύνδεση με την Ασία και την Τουρκία. Επιπλέον, η απώλεια της Ουκρανίας θα εξασθένιζε δραματικά την ρωσική θέση έναντι των ευρωπαϊκών δυνάμεων και ειδικά της Γερμανίας, ενώ ταυτόχρονα θα αποδυνάμωνε την ικανότητά της να παίξει ρόλο στην μελλοντική πορεία της Ευρώπης και των ανατολικών χωρών, η πλειοψηφία των οποίων είναι ήδη φιλοαμερικανικές. Είναι βέβαιον ότι μια ουκρανική στροφή προς την Δύση, και επομένως ο έλεγχός της από αυτήν και ειδικά από τις ΗΠΑ, καταδεικνύει την πλήρη ρωσική ανεπάρκεια και επισπεύδει το φαινόμενο της έκρηξης διάλυσης της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών με δραματικές συνέπειες. Είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι μια τέτοια κατάσταση θα έσπρωχνε ολόκληρες περιοχές της Ρωσίας να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους, με την ενθάρρυνση των μεγάλων δυνάμεων».2

Η μεγάλη διαφορά μεταξύ του σήμερα και του 2004 είναι αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των ΗΠΑ, η οποία έχει επιταχυνθεί από τις διαδοχικές στρατιωτικές τους περιπέτειες, ειδικά στην Μέση Ανατολή. Η υποχώρηση της Ρωσίας στην διεθνή σκηνή έχει αφετέρου μετριαστεί, ειδικά με τον ρωσο-γεωργιανό πόλεμο το 2008. Η σύγκρουση αυτή αντέστρεψε την τάση επαναπροσέγγισης μεταξύ Γεωργίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την οποία φιλοδοξούσε και η Ουκρανία. Έτσι, ενώ η πρώτη «επανάσταση» ήταν μια επίθεση των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας, η δεύτερη είναι με όλα τα στοιχεία μια αντεπίθεση της Ρωσίας. Ο υποστηριζόμενος από την Ρωσίας πρόεδρος Γιανούκοβιτς ήταν αυτός που πυροδότησε τις εχθροπραξίες ακυρώνοντας την συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση προς χάριν μιας «Τριμερούς Επιτροπής», στην οποία θα συμπεριλαμβάνονταν η Ρωσία και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συμφωνία που είχε αρχικά προβλεφθεί θα επέτρεπε την δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων συναλλαγών η οποία θα έβαζε την Ουκρανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την πίσω πόρτα και θα την έφερνε κοντύτερα στο ΝΑΤΟ. Αυτές τις προσπάθειες επαναπροσέγγισης με την Ευρωπαϊκή Ένωση η Μόσχα τις είδε ως μια επικίνδυνη πρόκληση, αφού ο στόχος ήταν να θέσει την Ουκρανία εκτός της δικής της σφαίρας επιρροής. Η κατάσταση στην Ουκρανία καθορίζεται ουσιαστικά από αυτές τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις.

Η άμεση αιτία αυτής της νέας κρίσης μπορεί να αποδοθεί στην πίεση που ασκείται από την Ρωσία και τις δυτικές δυνάμεις στην ουκρανική αστική τάξη από τότε που η φιλορωσική μερίδα ήρθε στην εξουσία με τις εκλογές του 2010. Από εκείνη την στιγμή η Αγκέλα Μέρκελ προσφέρθηκε να δράσει ως μεσολαβητής στις διαπραγματεύσεις για τις συμφωνίες αερίου που υπογράφτηκαν στην Μόσχα το 2009 από την πρώην πρωθυπουργό Τζούλια Τιμοσένκο. Όμως, η Μόσχα απέρριψε αμέσως την προσφορά εμποδίζοντας έτσι τους Ευρωπαίους να χώσουν την μύτη τους στις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις.

Τρεις μήνες πριν από την Διάσκεψη Κορυφής στο Βίλνιους που θα οδηγούσε στην υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ουκρανίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ρωσία έκανε την πρώτη της προειδοποίηση κλείνοντας τα σύνορά της στις ουκρανικές εξαγωγές. Μια σειρά τομείς, μεταξύ των οποίων ο χάλυβας και οι τουρμπίνες, υπέστησαν τις συνέπειες αυτής της ενέργειας. Η Ουκρανία έχασε 5 δισεκατομμύρια δολάρια και κινδύνεψαν 400.000 θέσεις εργασίας μαζί με πολυάριθμες επιχειρήσεις που εργάζονται αποκλειστικά για την ρωσική αγορά. Η Μόσχα προσέφυγε επίσης στην ακόλουθη μέθοδο εκβιασμού: εάν η Ουκρανία δεν προσχωρήσει στην Τελωνειακή Ένωση με την Ρωσία, τότε το Κρεμλίνο θα ζητήσει από τα άλλα μέλη της Ένωσης να κλείσουν και αυτά τα σύνορά τους.3

Οι διάφορες κλίκες της ουκρανικής αστικής τάξης είναι βαθιά διχασμένες εξαιτίας όλης αυτής της πίεσης. Ορισμένοι ολιγάρχες, όπως ο Ρινάτ Αχμέτοφ, ήταν αντίθετοι με την υπογραφή της συμφωνίας στη Διάσκεψη στο Βίλνιους. Αυτή τη στιγμή, όλοι περιμένουν να δουν τα αποτελέσματα. Οι ολιγάρχες που τάσσονται υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και εκείνοι που πρόσκεινται στη Ρωσία θεωρούν επικίνδυνη οποιαδήποτε αποκλειστική σχέση με τη Μόσχα. Θέλουν να διατηρήσουν για όσο το δυνατόν περισσότερο τη θέση «ουδετερότητας» της Ουκρανίας, να διασφαλίσουν τη σταθερότητα μέχρι τις επόμενες εκλογές, προκειμένου να αναβάλλουν μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Γι' αυτό δεν έγινε αποδεκτή η αποκλειστική ευθυγράμμιση της Ουκρανίας με την ιμπεριαλιστική πολιτική της Ρωσίας, ακόμα και από την φιλορωσική παράταξη.

Από την άλλη πλευρά, οι πιέσεις εκ μέρους της ΕΕ δεν στερούνται κι αυτές των αντιφάσεών τους. Οι κύριες διέξοδοι για τα προϊόντα της ουκρανικής βιομηχανίας και γεωργίας είναι οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η Ουκρανία αν και δεν εξάγει σχεδόν τίποτα στις χώρες της ΕΕ, βρίσκεται στα πρόθυρα της υπογραφής μιας συμφωνίας ελευθέρων συναλλαγών για εμπορεύματα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν! Για να μπορέσουν τα ουκρανικά εμπορεύματα να ανταποκριθούν στα ευρωπαϊκά πρότυπα, η βιομηχανία θα πρέπει να επενδύσει περίπου 160 δισεκατομμύρια δολάρια στον παραγωγικό μηχανισμό.

Οι δυτικές δυνάμεις ενδιαφέρονται για την Ουκρανία γιατί αποτελεί για αυτές κυρίως συμπληρωματική σφαίρα επιρροής. Οι τελωνειακοί φραγμοί μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, εκτός από λίγους μονάχα δασμούς. Έτσι, τόσο από πλευράς Μόσχας όσο και από πλευράς Δύσης, η συμφωνία με την ΕΕ συμπυκνώνεται στο άνοιγμα της Ρωσίας στα δυτικά προϊόντα. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό από τη Ρωσία.

Η εργατική τάξη δεν πρέπει να εξαπατηθεί από το δημοκρατικό παραμύθι

Η Ουκρανία πλήττεται από τις αντιφάσεις ανάμεσα στα οικονομικά της συμφέροντα και τις πιέσεις του ιμπεριαλισμού. Το αδιέξοδο αυτό υπονομεύει τη συνοχή των διαφόρων παρατάξεων της αστικής τάξης και τις ωθεί σε μια παράλογη στάση, κυρίως την αντιπολίτευση. Ενώ το κυβερνών κόμμα είναι περισσότερο ή λιγότερο υπέρ της «ουδετερότητας» της Ουκρανίας, η αντιπολίτευση προσπαθεί να «πουλήσει» στον ουκρανικό λαό την αυταπάτη ενός βιοτικού επιπέδου συγκρίσιμου με εκείνο των Ευρωπαίων· αρκεί να υπογράψει η Ουκρανία τη συμφωνία με την ΕΕ. Αλλά η ετερογενή της σύνθεση, η οποία διαφέρει σε σχέση με το 2004, δείχνει το βαθμό στον οποίο η προχωρημένη αποσύνθεση έχει βάλει τη σφραγίδα της σε κάθε πολιτική προοπτική. Οι πιο ξεκάθαρες ευρωπαϊκές αναλύσεις4, οι οποίες υποστηρίζουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ουκρανίας, δεν κρύβουν το εξής:

«Αν η συγκεκριμένη αντιπολίτευση αναλάβει την εξουσία, αμφιβάλλω για το πόσο καλό μπορεί να αποδειχθεί κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μια αντιπολίτευση που έχει επικεφαλής της έναν μποξέρ, ο οποίος μπορεί να είναι αρκετά προσηνής αλλά δεν έχει τα προσόντα για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Η επόμενη προσωπικότητα είναι η Τιμοσένκο και η ομάδα της και όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια ομάδα-μαφία εξ αρχής. Υπάρχουν πραγματικά μεγάλα ερωτηματικά για την οικονομική εντιμότητα αυτής της ομάδας - άλλωστε γι 'αυτό βρίσκεται στη φυλακή. Η τρίτη συνιστώσα της αντιπολίτευσης είναι οι Ναζί 5. Κατά συνέπεια οι Ναζί μαζί με τη μαφία και μαζί με ανίκανους ανθρώπους θα ήταν σκέτη καταστροφή. Θα ήταν μια κυβέρνηση παρόμοια με κυβερνήσεις ορισμένων κρατών της υποσαχάριας Αφρικής». Εδώ βλέπουμε μια σαφή επιβεβαίωση του γεγονότος ότι «Η περιοχή όπου η αποσύνθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας εκφράζεται με τον πιο θεαματικό τρόπο είναι αυτή των πολεμικών συγκρούσεων και των διεθνών σχέσεων γενικότερα»6 .

Η ιδεολογική δέσμευση των διαφόρων παρατάξεων του πολιτικού μηχανισμού υπονομεύεται από τις αντιφάσεις της κατάστασης. Ο καταμερισμός της εργασίας που είναι κάτι φυσιολογικό σε πιο αναπτυγμένες δημοκρατικές χώρες δεν λειτουργεί πολύ καλά εδώ. Αλλά αυτό δεν σταματά τη δημοκρατική πλάνη που χρησιμοποιείται ενάντια στην εργατική τάξη στην Ουκρανία όσο και στο διεθνές επίπεδο. Και εδώ έχουμε την υποτιθέμενη διαμάχη μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας. Η αστική τάξη είναι επίσης σε θέση να παίξει με τις εθνικιστικές χορδές που είναι τόσο καλά διατηρημένες στην Ουκρανία. Η έκκληση στα συμφέροντα του «ουκρανικού έθνους» που τα «πούλησε» η φιλορωσική παράταξη απηχώνται στις πολλές εθνικές σημαίες που υπάρχουν στις διαδηλώσεις.

Το «Πορτοκαλί Κύμα» του 2004 ήταν το αποτέλεσμα των διαιρέσεων που υπήρχαν στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης η οποία αποδυνάμωσε τη θέση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς7. Άρχισε να χάνει τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού. Η επιτυχία του αντιπάλου του, Γιούστσενκο, σε μεγάλο βαθμό οφείλετο στην παράλυση της εξουσίας του κεντρικού κράτους, αλλά και στην ικανότητα του Γιούστσενκο να εκμεταλλευτεί τις αντικειμενικές αξίες του καθεστώτος του Λεονίντ Κούτσμα (που διατέλεσε πρόεδρος από το 1994 μέχρι το 2005): τον εθνικισμό, τη δημοκρατία, την αγορά και τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή λύση». Ο Γιούστσενκο έγινε ο «σωτήρας του έθνους» και αντικείμενο προσωπολατρίας. Η ιδεολογία του «πορτοκαλί» κινήματος δεν ήταν καθόλου διαφορετική από τις πλάνες που είχε χρησιμοποιήσει η αστική τάξη για την πλύση εγκεφάλου του πληθυσμού επί 14 χρόνια. Οι μάζες που υποστήριξαν είτε τον Βίκτορ Γιούστσενκο είτε τον Γιανουκόβιτς ήταν απλά πιόνια που χειραγωγήθηκαν από τις διάφορες αστικές μερίδες προς το συμφέρον της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής επιλογής. Σήμερα, η κατάσταση δεν διαφέρει από την άποψη αυτή. Η «δημοκρατική επιλογή» είναι απλά μια παγίδα.

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι ο Γιούστσενκο, η κλίκα του οποίου ανέλαβε την εξουσία μετά την «Πορτοκαλί Επανάσταση», δεν δίστασε να επιβάλει καταστολή και θυσίες στην εργατική τάξη, την περίοδο που ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός και επικεφαλής τραπεζίτης της φιλορωσικής κυβέρνησης του προκατόχου του, Κούτσμα. Η κλίκα του Γιούστσενκο όχι μόνο καλλιέργησε αυταπάτες στον ουκρανικό λαό προκειμένου να πάρει την εξουσία, αλλά επίσης πλούτισε κάνοντας κατάχρηση κρατικού χρήματος, επιβεβαιώνοντας πλήρως τη φήμη της ως μαφιόζικη κλίκα, συνέπεια του οποίου ήταν η φυλάκιση της συνεργού του, Τζούλια Τιμοσένκο.

Αλλά στην ίδια την Τιμοσένκο, ηρωίδα της δημοκρατίας και της Πορτοκαλί Επανάστασης, οφείλεται το δάνειο ύψους 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που ελήφθησαν διαμέσου σκληρών διαπραγματεύσεων διάρκειας τριών μηνών. Συμπλήρωμα αυτής της συμφωνίας ήταν η επίτευξη των παρακάτω για την ουκρανική εργατική τάξη: αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των τοπικών φόρων, της τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού, κτλ.

Παρά τις διαφωνίες τους σχετικά με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές, οι διάφορες πολιτικές μερίδες της αστικής τάξης, από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά, δεν έχουν άλλη προοπτική από το να εξαναγκάσουν την εργατική τάξη στη φτώχεια. Η εργατική τάξη συμμετέχοντας στις εκλογές και ψηφίζοντας τη μία ή την άλλη πολιτική κλίκα δεν πρόκειται να ανακόψει τις επιθέσεις. Με την πρόσδεσή τους πίσω από μια πολιτική μερίδα της αστικής τάξης και πίσω από τα δημοκρατικά συνθήματα οι εργαζόμενοι χάνουν την ικανότητά τους να αγωνίζονται στο δικό τους ταξικό έδαφος.

Η Ουκρανία και όλοι οι καρχαρίες γύρω της εκφράζουν την πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος που έχει φτάσει στα όριά του. Η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη που είναι ριζικά αντίθετη σε αυτό το σύστημα. Πρέπει πάνω απ 'όλα να υπερασπιστεί τη δική της ιστορική προοπτική και να αντιταχθεί σε κάθε εκστρατεία που αποσκοπεί στην κινητοποίηση της σε μάχες μεταξύ ανταγωνιστικών αστικών μερίδων που η καθεμιά τους βρίσκεται σε μεγαλύτερο αδιέξοδο από την άλλη. Η προλεταριακή επανάσταση δεν είναι κατά μιας συγκεκριμένης αστικής κλίκας και υπέρ μιας άλλης· είναι εναντίον ολόκληρου του συστήματος δηλαδή του καπιταλισμού.

Sam 22/12/13


Οι ευχαριστίες μας για τη μετάφραση στους συντρόφους του https://engymo.wordpress.com/

1 Έκκληση της Τζούλια Τιμοσένκο, επικεφαλής των κυβερνώντων μεταξύ 2005 και 2009, από την φυλακή.

3 Το Καζακστάν, η Λευκορωσία και η Αρμενία, οι οποίες μαζί με την Ρωσία είναι οι κύριοι εμπορικοί εταίροι της Ουκρανίας.

4 βλ. τη συνέντευξη του Ιvan Blot στο κανάλι The Voice of Russia όσον αφορά την ουκρανική αντιπολίτευση.

5 Το κόμμα Svoboda επισήμως ονομάζεται Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας. Κατάγεται ιστορικά από την Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, των οποίων η ένοπλη πτέρυγα (η UPA) συνεργάστηκε στενά με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και σφαγίασε τους Εβραίους της Γαλικίας στη δυτική Ουκρανία.

6 Ανάλυση πάνω στη διεθνή κατάσταση από το 20ο Συνέδριο του ICC https://en.internationalism.org/inter/133_ukraine.htm

7 βλ. ‘Ukraine, the authoritarian prison and the trap of democracy’ [«Ουκρανία, η αυταρχική φυλακή και η παγίδα της δημοκρατίας»]